मराठी मुख्य सूची|मराठी साहित्य|गाणी व कविता|वामन पंडित|श्रीहरिगीता|महाभूतविवेक प्रकरणम्| श्लोक ४५ ते ४७ महाभूतविवेक प्रकरणम् प्रारंभ श्लोक १ ते ५ श्लोक ६ ते ९ श्लोक १० ते १२ श्लोक १३ ते १६ श्लोक १७ ते १९ श्लोक २० ते २४ श्लोक २५ ते २७ श्लोक २८ ते २९ श्लोक ३० ते ३३ श्लोक ३४ ते ३५ श्लोक ३६ ते ४० श्लोक ४१ ते ४४ श्लोक ४५ ते ४७ श्लोक ४८ ते ५० श्लोक ५१ ते ५३ श्लोक ५४ ते ५७ श्लोक ५८ ते ५९ श्लोक ६० ते ६२ श्लोक ६३ ते ६५ श्लोक ६६ श्लोक ६७ ते ७० श्लोक ७१ ते ७५ श्लोक ७६ ते ८० श्लोक ८१ ते ८५ श्लोक ८६ ते ९० श्लोक ९१ ते ९७ श्लोक ९८ ते १०० श्लोक १०१ ते १०६ श्लोक १०७ ते १०९ महाभूतविवेक प्रकरणम् - श्लोक ४५ ते ४७ वामन नरहरी शेष उर्फ वामन पंडित (इ.स.१६३६ ते १६९५) हे १७ व्या शतकात होऊन गेलेले प्रख्यात मराठी कवी होते Tags : poempoetvaman panditwamanकविताकवीपुस्तकवामनवामन पंडित श्लोक ४५ ते ४७ Translation - भाषांतर सद्बुद्धिरपि चेन्नास्ति मास्त्वस्य स्वप्रभत्वत: ॥निर्मनस्कत्वसाक्षित्वात्सन्मात्रं सुगमं नृणाम् ॥४५॥वा० - बुद्धिग्राहक नाहीं म्हणतां ॥ स्वयंप्रम स्वभावतां ॥मग त्याची अस्तित्वाची वार्ता ॥ कैसेनी कळे ॥२१०॥स० - अरे बुध्यादिकांच्या नास्तित्वा ॥ जो साक्षी असे तत्वता ॥तया निरमनस्का साक्षित्वा ॥ कवण हवें ॥२११॥तूंची स्वत: आपण पाहीं ॥ तुझ्या अस्तित्वाची कोण करील ग्वाही ॥बरें कोणी म्हणेना म्हणोनी नाहीं ॥ काय तुझा तूं ॥२१२॥एवं सुगम सन्मात्रवस्तु ॥ जेथ मन बुद्धीची न चले मातु ॥कोणाचे अस्तित्वावीण असतु ॥ अस्ति त्व जयाचें ॥२१३॥मनोजृंभणराहित्ये यथा साक्षी निराकुल: ॥मायाजृंभणत: पूर्वं सत्तथैव निराकुलम् ॥४६॥ऐसे सुगम आणि सोपारे ॥ जेथ नसे मनकल्पनेचे वारे ॥निराकुल साक्षित्व स्फुरे ॥ एकलेंची ॥२१४॥तैसी मायातीत वस्तु ॥ माया आवरण रहितु ॥माये पूर्वीं असतु ॥ निराकुल ॥२१५॥वस्तु स्वातंत्र्य निरंतर ॥ तेथ कोणीही न करी अंतर ॥उगा मायेचें औडंबर ॥ दिसों येतें ॥२१६॥माया म्हणजे कांहीं नाहीं ॥ ते वस्तुशीं करील काई ॥मृगजळाचे प्रवाहीं ॥ सूर्य़ बुडे कैसा ॥२१७॥मृगजळ होण्या पूर्वीं होती ॥ निराकुल सूर्याची स्थिती ॥मग ते झाले वरती ॥ व्याकुळली काई ॥२१८॥हें जैसें का व्यर्थ बोलणें ॥ तैसीं मायेचीं असती लक्षणें ॥वस्तु कांहींच हें नेणे ॥ सदेंवपणे ॥२१९॥निस्तत्वाकार्यगम्यास्य शक्तिर्मायाग्रिशक्तिवत् ॥नहि शक्ति:क्वचित्कैश्चिद्बुध्यते कार्यत: पुरा ॥४७॥मायेचें मुळींच अस्तित्व नसे ॥ उगीच स्वरूपावरी आभासे ॥जैसें कां मृगजळ दिसे ॥ सूर्य किरणीं ॥२२०॥परि अज्ञकुरंगें तृषिती ॥ पाणी म्हणोनी धांव घेती ॥तयांची किती वर्णावी फजिती ॥ श्रमले पणे ॥२२१॥तैसें या मायाजाळीं ॥ सावजें बहु सांपडलीं ॥काळ येवोनीयां बळी ॥ माना कुरुंडी ॥२२२॥“नान्यत् किंचन मिषत्” ॥ ऐसा श्रुतीचा सिद्धांत ॥परि तो मूर्खा न मानवत भ्रमले पणें ॥२२३॥तयांचा भ्रमनिरसायासाठीं ॥ श्रुति कळवळोनि पोटी ॥अध्यारोप अपवाद राहटी ॥ बोलूं लागली ॥२२४॥वस्तुशक्तीच माया असे ॥ परि ती कार्यानुमेय दिसे ॥ येर्हवीं कधींच न भासे ॥ स्वतंत्र पणे ॥२२५॥जैशी कां अग्रिशक्ति ॥ स्फोटादी ज्वलन कार्यें वाटती ॥तैशीच ही मायाशक्ती ॥ भूतादि कार्यें गमे ॥२२६॥येर्हवीं तरी शक्ति ॥ स्वतंत्रपणें कै भासती ॥कार्यानुमेयंच दिसती ॥ सर्वत्र ठाईं ॥२२७॥ N/A References : N/A Last Updated : November 30, 2014 Comments | अभिप्राय Comments written here will be public after appropriate moderation. Like us on Facebook to send us a private message. TOP