अप्रकाशित कविता - प्रणयचञ्चले

[चाल : गोदागौरव]

प्रणयचञ्चले, जहरमय अता वाटतसे मज नजर तुझी,
रोमाञ्च अभे राहुन म्हणती, ‘स्पर्श नको ! ही ती न, दुजी.
सुखाऽसुखाच्या आठवणींचें खत घालुन जी या हृदयीं;
नयनजलाचें सिञ्चन करुनी वाढविली जी मनोदयीं;
विरहाच्या तापाने आला बहर जिला मग नित्य नवा,
साधींच फुलें. परन्तु खाली सडा, लतेवर दाट थवा;
ती प्रणयलता तू नाहीसच; मोहनी अता घालुं नको !
धनको व्हाया अता अच्छितों, आजवरी होतों ऋणको
विकारविरहित तव अधराचें चुम्बन घ्याया ओठ मम
अधीर नाहित, न कधी होतिल. निश्चय कायम एकदम
मधुविषवाणी तुझी चेतनाऽमिष दावुन मज ठार करीं.
हावभाव तव वृथा यापुढे - तू ते कर जा परोपरी
मायामय हें सारें हा जो कांटा या हृदयीं शिरला,
छिद्र बुजालें, तो न निघाला, शोधीत रहस्यें फिरला.
जिवन्त असुनी मेलों समजा, विसरा आशामय जन हो !
काही होवो, परि अनुभव हा कधी तुम्हाला प्राप्त न हो !

२६ नोव्हेम्बर १९१४