निशिदिनीं भजतो भव पाही । ह्मणवुनी मजला भव नाहीं ॥
भवसुखें बरवा बहुधालों जिवदशा गिळुनी भव झालो ॥१०१॥
निजपदीं रमतां सजणीं सदा । अनुभवीं ममतां नवधीं कदा ॥
अतिशयीं समता मति पावली । कवि ह्मणे गतिची गति फावली ॥२॥
नानापरी लोक दिसे विकारी । तरीं हरी केवळ निर्विकारी ॥
मुक्तासि हे मंगळसूत्र ठावें । नव्हेचि तो व्याकुळ चित्रभावें ॥३॥
नानाविधां चित्र दिसे हरीहो । विचित्र मी पूर्ण असे तरीहो ॥
येणें सुखें मुक्त सुखें निवालों । सर्वाश्रया पासुनि मुक्त झालों ॥४॥
नभाव झाले जगसर्वन्यासी । काळत्रयीं गर्व नुठीच त्यासी ।
घाली मिठी आत्म सुखेंच पाही । त्या वेगळा आणिक देव नाहीं ॥५॥
नारायणा वांचुनि लोक नाहीं । नारायणीलोक नसेचि कांहीं ॥
हें जाणती संत समर्थ पाहीं । त्यांच्या पदीं नित्य अभिन्न राही ॥६॥
निजफळें फळला गुरुपाही । ह्मणउनी चरणीं स्थिर राही ॥
अतिसार रसनें विण घेई । कवी ह्मणे मरणांतक होई ॥७॥
निशिदिनीं हरिचें गुणगातो । हरिपदीं रमतो बहुधा तो ॥
मज सदा गमतो हरिगा तो । भज मना सगुणी बहुधा तो ॥८॥
न करितां हरिच्या भजनासी । जनवृथा वय पावन नाशी ॥
भवपरे करुनी करणे हो । विसरला हिततें करणें हो ॥९॥
निज जना परमामृत देतो । उचलुनि कडियेवर घेतो ॥
ध्रुवपदा परिते मग नेतो । जिवतया पाहतां शिव होतो ॥११०॥
निरसुनी जन हे मृग तो यरे । निजपदीं बरवा स्थिर होयरे ।
अतिसुखें निवृत्ति तीर रे सदा । नपवसी विविधा तनु आ पदा ॥११॥
निर्वाण बोधें मन तोषलाहो । निर्माण होणें तव नास लाहो ॥
निर्वाण आतां मज लागि नाहीं । समान झालों जनसर्व पाही ॥१२॥
निज सखा हरि हा घन सावळा । श्रुति ह्मणे बरवा मनि आवळा ॥
हरि कधीं न भजे जन बावळा । मज गमे शिवला भ्रम कावळा ॥१३॥
निजकरी असतां हरि नेणती । भवपुरी पडती श्रमती अती ॥
गाति तया न दिसे विषयानना । न भजति क्षणही समलोचना ॥१४॥
निरसुनी मद मत्सरकांचणी । हरिपदीं मिरवे मति नाचणी ॥
तरि सरे अवघीं भव जाचणीं । हरि रसे जन पीईल पाचणी ॥१५॥
निज दया करतो हरि सेवा । भव भयासुरहा दुरि ठेवा ॥
श्रुति असे वदती चतुराला । हरिपदीं कवि सावध झाला ॥१६॥
न करिती जन चिद्घन आसरा । ह्मणवुनी छळती तनु आसरा ॥
घडि घडी पडती भवझांपडी । नुमजती गुरु वांचुनी बापुडी ॥१७॥
नाना शब्दें बोलता तोंड नाहीं । ऐसे मूके देखिले येक पाहीं ॥
त्याच्या बोधी बोधलें चित्त धालें । गुप्ताचेही गुप्त हातासि आलें ॥१८॥
निरखितां हरिच्या चरणाला । उरि कदा न दिसे करणाला ॥
ह्मणवुनी सज्जनीच कळे हो । हरि रसे जन हें वळे हो ॥१९॥
नामेच नाशीं भव ताप जाणा । दयाळतो केवळ रामराणा ॥
हृत्पंकजा लागुनि शीघ्र आणा । पडो नका अंतक चक्र आणा ॥१२०॥
नासोनि माया मति ऊर्ण नाभी । बोले दयासागर नाभिनाभी ॥
त्या सर्वदा चिन्मय पद्मनाभी । प्रलोकितां चित्रभवासि नाभी ॥२१॥
नासोनि माया ममता कुवर्णी । देतो सदा शांति दया सुवर्णी ॥
त्यास्वामिची कीर्ति प्रताप वर्णी । सेवा सदोदीत शिवा अवर्णी ॥२२॥
नानापरी चित्त करुनि राजी । राहो सदा ब्रह्म सुखाचि माजी ॥
माझीं मती आंदणी त्यासि द्याहो । अपार हे अक्षर कीर्ति घ्याहो ॥२३॥
नासोनि माया ममला पतीला । विलोकितां नित्य रमा पतीला ॥
झाली असी निश्चळभारती हो । आलिंगिला भारत सारथी हो ॥२४॥
नेदीच जो मान मनासि कांहीं । जनासि मानी नभ पुष्प पाहीं ॥
सेवी चिदानंद घना अभेदे । झाला सुखीं तो परिपूर्ण बोधें ॥२५॥
निःकाम पंथीच मनासि लावी । निरंतरी सर्व समाधि दावी ॥
दयानिधी प्राण सखा निजाचा । आत्माचि तो केवळ केशवाचा ॥२६॥
नानाभयीं निर्भयरुप होतो । कालत्रयीं आत्म सुखासि घेतो ॥
देतो मिठी पूर्ण स्वभावे । तो ब्रह्म हे वर्म तयासि ठावे ॥२७॥
गुरु दयाघन वंदुनि पाही । शमदमे करुनी लवलाही ॥
हरि पदीं गळ लावुनि आलो । ह्मणवुनी हरि केवळ झालो ॥२८॥
गुरु दयामृत सेवुनि आधीं । मुख घना अमना प्रति साधीं ॥
मतिविना निज अद्वय योगें । क्षण क्षणा निवसी तरिवेगे ॥२९॥
गोडाहुनी चिन्मय गोड साचे । निरंतरी साधुसि वेड त्याचे ॥
परोपरी कोड करुनि नाचे । तेणे सुखें तो करणा न मेंचे ॥१३०॥
गुण परमतिचा विलयीरे । अति दया पतिच्या निलयीरे ॥
निजपदीं स्थिर हो उनि बैसे । मज दिसे जन हे मज ऐसे ॥३१॥
ग्रासूनि माया मद मोह चेष्टा । विलोकिती तें शिव सर्व द्रष्टा ॥
तत्पाद निष्ठा मज प्राप्त झाली । हृत्पंकजी अक्षर वस्तु आली ॥३२॥
गुरु तुझें नाम मुखासि आलें । तेणे गुणे मान सपूर्ण झालें ॥
झालो सुखीं भेद लयासि गेला । दया निधी बोध अपूर्व केला ॥३३॥
गुरु पूजा अक्रुनि सुमनी हो । स्थिर मती रमती अमनी हो ॥
श्रम झडे विघडे भव बाधा । ह्मणवुनि अगुणी गति साधा ॥३४॥
गुरुमुखें हरुनि मदनाशी । वद हरी वदनी मदनाशी ॥
तरि घडे हरिच्या पदि थारा । जरि घडे व्रत हें असिधारा ॥३५॥
गुरु दया फळली मजलागुनी । ह्मणवुनी न दिसे भवलोचनी ॥
जनिवनी घन माधव कोंदला । निजसुखें मन मारुत रोधला ॥३६॥
गुण घना अमलामृत लोचना । करि दया त्रिविध भव मोचना ॥
ह्मणवुनि चरणी मन ठेविलें । तव शिवे अवघें पद दीधले ॥३७॥
गुरु दया कर सादर वंदुनी । झड झडा निघसी तरि तेथुनी ॥
कवळुनी हृदयीं मति माधवा । निजसुखें निवसी तरि मानवा ॥३८॥
गुणमयी हरली सरली क्रिया । मति सुखें भरली भजता प्रिया ॥
किति वदू वदतां गुजहे नव्हे । निजपदी दुसरे न दिसे सये ॥३९॥
गुरु पदीं रमता भ्रम गेला । बहु विधा श्रमहा दुरि ठेला ॥
विसरलो स्वमुखें तनु धर्मा । सम रसे मिनलो परब्रह्मा ॥१४०॥
गुरु मुखीं उघडी जरि डोळे । निज पदी मन हे तरि खेळे ॥
अति सुखें विसरे श्रम नाना । करि सदा अमला मृत पाना ॥४१॥
गुरु गुण घना अगुणा गुरु नायका । करि दया सदया सुख दायका ॥
भवपुरी पडली मति लहणी । परि तरी उतरी कच घालुनी ॥४२॥
गुरु मुखें विविधा मति नासली । ह्मणवुनी विविधा चित्ति भासली ॥
निजसुखें रचला अति तोषला । खद खदा कवि केशव हांसला ॥४३॥
गुरु मुखें तनुता शमनी नये । ह्मणउनी ममता हृदया नये ॥
अतिसुखें समता घन दाटली । समपदीं समता मति आटली ॥४४॥
गोपाळ हा पूर्ण कृपाळ झाला । त्रिकाळ माझ्या त्दृदयासि आला ॥
गेला लया भेद विशाळ तेणें । यालागि नाहीं मज जन्म घेणे ॥४५॥
गुरु पदीं मन सादर वाहा । जिव दशा हरुनी शिव पाहा ॥
निजसुखें अति निरुळ राहा । मग कदा नलगे भव दाहा ॥४६॥
गुरु पदीं मन निश्चळ रक्षितां । शम दमा श्रम सर्वहि भक्षिता ॥
भवनदी पदी पडली अति कोरडी । सुख घनी घडली गति कोरडी ॥४७॥
ज्ञानोदये पातक जाळ नाशी । सेवी निजानंद प्रकाश राशी ॥
समर्थ तो नाथ प्रसन्न झाला । स्वप्रत्यया सर्वहि राम आला ॥४८॥
गांठी असे पुण्य अपार कोटी । चिद्राघवाची तरि होय भेटी ॥
पडे मिठी स्वात्म सुखेंत्रिकाळी । वेदार्थ ऐसा वदवी कपाळी ॥४९॥
रामार्णवी चित्त बळेचि लोटे । चिद्राम चित्तींच अखंड दाटे ॥
आनंद वाटे परि पूर्ण पाही । जयासि वाटे मग तोचि नाहीं ॥१५०॥