अती चंड कोदंड घेऊनि पाहे । सुवेळा चळी वोढि काढुनि राहे ॥
हरी प्राण त्या दुर्गुणा रावणाचा । स्मस राम तो नाथ साधु जनाचा ॥३०१॥
आकर्णिता कर्ण सदा निवाले । विलोकिता लोचन तृत्प झाले ॥
आलिंगिता चित्त अपार धाले । त्या स्वामिचे नाव मुखासि आले ॥३०२॥
असोनिया दृश्य लयासि गेले । हे सज्जनी कौतुक थोर केले ॥
झाल्या जगीं सर्व निवांत पाहीं । बोले किती ठाव मतीसि नाहीं ॥३॥
अविकृत निज बोधे सेविता चिदघनासि । चळण वळण नाही सर्वदा सज्जनासी ॥
परम विमळ झाले पावले आत्म धामा । कवि ह्मणे सम भावे भेटले तेचि आह्मा ॥४॥
असे गोपती गोमती माजि पाही । तरी गोमती लागि नेणेचि कांहीं ॥
असे जाणती गोमती त्यासि नाहीं । स्वये गोपती मूर्ति ते याचि देहीं ॥५॥
अति सखा गुरु हा जरि भेटे । सुख निधी त्दृदयीं तरि लोटे ॥
मती गळती मती मग पाहीं । नि जगती परती गति नाहीं ॥६॥
अपार बोधे मृत सिंधु दाटे । मिळोनि तेथें मन चंद्र आटे ॥
ते काळिचा लाभ कसा वदावा । अत्यंत झाला लय दृश्य भावा ॥७॥
अति भ्रमे भ्रमला जन सर्वथा । क्षणभरी न करी गतीची कथा ॥
भव तमी पडला श्रम पावला । निज सखा हरिचा कवि साहिला ॥८॥
अतिशयी ममता धरुनी मनी । जन सदा भजती धन कामिनी ॥
ह्मणउनी पतनी पडती सदा । विसरले गृहिची निजसंपदा ॥९॥
अपार हे दृश्य हरुनि नेले । वेडे मला आत्मसुखेचि केले ॥
त्या स्वामिचा काय प्रताप वानु । दयार्की सीतळ बोध भानु ॥१०॥
अपार हे पुण्य फळासि आले । साधू करी पिंड प्रधान झाले ॥
गेले लया पातक पंचधाहो । झाले सुखी आत्मपदीस दाहो ॥११॥
अंगवात मुनिचा जरी लागे । चित्त आत्म श्रवणी तरी जागे ॥
शुन्य होय ममता मन रोधे । सर्व दुःख निरसे सम बोधे ॥१२॥
दया निधी स्वामि घरसि आला । माया मदा लागि हराश झाला ॥
गेला लया द्वैत दशा विकारी । झालो निजा नंद पदाविकारी ॥१३॥
दया घनाच्या निज वाक्य धारा । चैतन्य गारा स्त्रवती अपारा ॥
संसार वारा अवघा निमाला । आनंद झाला कवि केशवाला ॥१४॥
देवुनिया देव प्रकाश वासी । स्वयंप्रकाशी दिधली मिराशी ॥
केले सदा सर्व सुखा भिलाशी । स्वानंद लाभे भजतो तयासी ॥१५॥
दया क्षमा संग करुनि याहो । दुर्वासना पाश हरुनि याहो ॥
ग्रासुनिया सर्व असर्व भावा । भावा अभावाविण देव घ्यावा ॥१६॥
देवूनि भेटी भव दुःख लोटी । ठेवूनि पोटी जिव भाव घोटी ॥
स्वानंद पेटी उघडूनि तेणे । हे लेवविले सम राम लेणे ॥१७॥
दया निधी संत घरासि येती । नाना विधा दोष हरुनि नेती ॥
हाती चिदा नंद समग्र देती । या कारणें साधक दास होती ॥१८॥
दुर्वासना घाठ सपाट केला । या कारणें आट अचाट गेला ॥
हे दाटले चिन्मय सार देही । गेला लया देह नुरेचि देही ॥१९॥
दया सद्गुरु स्वामिने पूर्ण केली । मृषा कल्पना नासती भ्रांति गेली ॥
सुमित्री तया भूत मात्री घडेहो । अभेदे चिदानंद हाता चढेहो ॥३२०॥
दृश्य भानन दिसे अनुज्यासी । भाग्यवंत ह्मणती मुनि त्यासी ॥
इंद्र चंद्र धरिती पद माथा । तोचि देव कळला मज आता ॥२१॥
दयाळ घाली शिवमाळ ज्यासी । त्रिकाळ नाहीं भवजाळ त्यासी ॥
कराळ तो काळ जिवेचि मारी । झाला सदा आत्त्म पदाधिकारी ॥२२॥
दावूनिया चित्सुख माणिकाला । मागोचि नेंदी मज आणिकाला ॥
त्या सेविता सत्य प्रमाणिकाला । प्रमाण नाहींच मनादिकाला ॥२३॥
चिद्राघवाचे निजनाम घ्यावे । चिद्राघवासी बरवे भजावे ॥
चिद्राघवाच्या मिळणी मिळावे । चिद्राघवाचे निजरुप व्हावे ॥२४॥
चिदात्माचि मी प्रत्यया पुर्ण आले । क्रियाजाळ जंजाळ तेणे निमाले ॥
गळाले मृषा द्वैत नानाविधाहो । सुखेपावलो सन्मयीं संपदाहो ॥२५॥
चित्सागराच्या उदरासि आलो । कुमत्सरा पासुनि मुक्त झालो ॥
यालागि मी अद्वय मच्छ पाही । माझ्या पदी कच्छप मच्छपाही ॥२६॥
चिन्मूर्ति डोळा मज दाखवीली । अपार बोधे घनतृप्त केली ॥
बोलो किती मी माहमा तयाचा । आत्माचि तो प्राणसखा निजाचा ॥२७॥
चिन्मात्री केवळ हे न पाहे । यालागि माथा भवभार वाहे ॥
भोभोमृषा दुःख अपार जाणा । बोले कवीसार अभार कोण्हा ॥२८॥
येउनि वेगी समता वराया । विलोकिता चिन्मय देवराया ॥
जरादि दोषासि विनाश झाला । कवी रवी पूर्ण सुखे निवाला ॥२९॥
यथार्थ जो बोधक साधकासी । मिथ्या पणे संत जनासि त्रासी ॥
ऐसा महाघोर अनर्थकारी । संसार हा सद्गुरुनाथ वारी ॥३३०॥
येवूनिया चिन्मय अंबरासी । म्याप्राप्ति लाहा भव अंबुरासी ॥
यालागि शोकांबर त्याग झाला । हे ठाउके वर्म दिगांबराला ॥३३१॥
येवूनिया सद्गुरु देवराणा । झाला मला मोकळ आजि जाणा ॥
मागे पुढें पूर्ण सदा उभा हो । लोकत्रयीं एक करी प्रभाहो ॥३२॥
यथार्थ जे आत्म पदासि गेलें । ते संत म्या प्राण सखेचि केलें ॥
यालागि मी केवळ ब्रह्म झालो । क्षणक्षणाते गुज काय बोलो ॥३३॥
घाली कंठी सद्गुरु वाक्य गाठी । बोधे कंठी जन्म दुःखासि लोटी ॥
घोटी नित्यानंद सारा अपारा । स्वानंदाचा वोतलातो विचारा ॥३४॥
घेवुनिया मंगळ माळ जाणा । जपे सदा मंगळराणा ॥
लाधे तया मंगळ धामसाचे । निरंतरी मंगळ होय त्याचे ॥३५॥
घटा घोषे गर्जती वेद पाहो । साधू वेशे देवही नांदताहो ॥
निर्धारेसी देवुनि चित्त त्यासी । घेता आता राम तू राम होसी ॥३६॥
घालोनि मंगळ अंजनाते । प्रकाशिले शुद्ध निरंजनाते ॥
दयाळ ते तारक मुर्ति पाहो । पादांबुजी निश्चळ नित्य राहो ॥३७॥
घेवूनि माथा भव गौरवासी । वृथाचि जातो जन रौरवासी ॥
आहे निजानंद निधी करीहो । मृगांबुपाना प्रतिका करीहो ॥३८॥
लवकरि निजरुपालागि दावूनि दृष्टी । लपविलि गुरुराये आजि हे सर्वसृष्टी ॥
ह्मणउनि गुणत्याचे वर्णिता डोल येतो । कवि ह्मणे किती बोलो पूर्ण आनंद होतो ॥३९॥
तारावया सद्गुरु नाथ आला । आता तरीहा सगळाचि घाला ॥
घाला मिठी मंगळ पादचंद्री बैसा चिदानंद मुकुंदभद्री ॥३४०॥
तोडूनि भेद रचना निज वाक्ययोगें । साम्राज्य पूर्ण करवी स्वपदीच वेगें ॥
देऊनि त्यासि बरवे मन सर्वभावे । स्वानंद सार सलिलीच निमग्न होवे ॥३४१॥
त्यजुनिया धन नंदन दारा । मारामार करुनि तुह्मि मारा ॥
संतसंग धरुनी भव वारा । होय रामचरणी तरि थारा ॥४२॥
तोडूनि माया गुणसंग भावा । तात्काळ हा मोक्ष जनासि द्यावा ॥
ऐसा मनी आदर राघवाला । याकारणे सद्गुरु मूर्ति झाला ॥४३॥
तनु भ्रमे धरुनी धन गर्व रे । भवपुरी पडले जन सर्व रे ॥
क्षणभरी न करी शिव पर्व रे । ह्मणवुनी न कळे निज सर्व रे ॥४४॥
तात्कळ नाशी भवशार्वरी रे । हृत्पंकजी पूर्ण प्रभा करी रे ॥
दावी हरी एक निरंतरी रे । तो अंतरी बोध रवी धरी रे ॥४५॥
तरंग जैसे सलिली मिळाले । चिन्मात्र तैसे मुनिराज झाले ॥
झाले पणा लागुनि नेणती ते । अनादि मी चित्सुख जाणती ते ॥४६॥
टाकुनि या माया मय वास पाही । स्थिरावलो सर्वेनि वास पाही ॥
यालागि मी सर्व निवास झालो । विलासलो आत्मपदी निवालो ॥४७॥
ठेवूनिया हस्तक मस्तकी हो । देती हरी जाणुनि हस्तकी हो ॥
करुनिया मानस स्वस्थ आता । त्याचे धरा अक्षय पाय माथा ॥४८॥
ठेवूनिया मानस संत संगी । मी रंगलो सार विचार रंगी ॥
या कारणें भोग भवासि झाला । हृत्पंकजा सर्व निवास आला ॥४९॥
क्षणभरि भव मुक्ता वंदिता सर्व भावे । हरलि सकळ चिंता शोक गेला स्वभावे ॥
परम विमळ बोघें भंगिले भेद पात्रा । शिव मय मति झाली खंडली जन्म यात्रा ॥३५०॥