क्षणा क्षणा सद्गुरु भेटि देतो । ह्मणोनिया सं सुखडोल येतो ॥
होतो मनी पूर्ण प्रकाश पाही । तया प्रकाशी जग सर्व नाहीं ॥३५१॥
डोळा दिसे राघव ते असे हो । हाती धरी तेचि हरी दिसे हो ॥
जे आइके तेचि मुकुंद झाला । मी आवरु केवि सुखार्णवाला ॥५२॥
हरि कथा श्रवणी मन लागे । हरि पदीं स्थिर हो उनि जागे ॥
तरि कदा न घडे भव बाधा । श्रुति शने करीती अनु वादा ॥५३॥
हरि कथा जिवनी मन व्हाले । निज सखा हरि सेवुनि धाले ॥
हरि पदीं बरवे रत झाले । हरि परा हरि वैभव आले ॥५४॥
हरि कथा श्रवणी बरवे टपा । जप तपा परता हरि हा जपा ॥
मग लापा हरिच्या चरणी बरे । टपाटपा तरिहा भव वोसरे ॥५५॥
हरि कथा श्रवणी स्थिर झाला । हरि पदा प्रति गर्जत आला ॥
हरि निरंतरी अंतरि आला । हरि दिसे जनकानन त्याला ॥५६॥
हरि कथा करिता हरि आहे । मज असे बरवे दिसताहे ॥
ह्मणवुनी हरि ह्मणे सरलेसे । न करणे सहजे उरलेसे ॥५७॥
हरिपदीं मति देवुनि जागीं । कवळिले हृदयी हरिलागी ॥
ह्मणवुनि श्रमही सर्वगेला । निजसुखे कविने सण केला ॥५८॥
हृदय कमळ वोले प्रेम देवूनि केले । चरण कमळ त्याचे चिंतिता दुःख गेले ॥
ह्मणवुनि मन माझे पावले सौख्य जाणा । कवि ह्मणे जगदात्मा देखिला रामराणा ॥५९॥
परम निर्मळ दीपक लावा । हृदयपंकज भास कदावा ॥
सकळ मंगळ होईल तेणे । मग कदा न घडे तनु घेणे ॥३६०॥
विलोकिता सर्वगता सिरासी । संसार झाला सम सर्वराशी ॥
गेल्या क्रिया सर्व सुखे लयासी । बोले कवी आत्मविवाह वासी ॥३६१॥
मायामया द्वैत भयासि सोडी । सच्चिन्मया सर्व गतासि जोडी ॥
जोडी नसे अन्य जनी तयाची । झाला सुखेमूर्ति निरामयाची ॥६२॥
गुरुचिंतनी वेधली वृत्ति बाळा । गळा रुळती निर्मळा मुक्तमाळा ॥
निके लेइले शांति लेणे त्रिकाळी । झळाळी चिदानंद कुंकू कपाळी ॥६३॥
आत्माचि मी हा सुविचार केला । याकारणे सर्व विकार गेला ॥
झालो सुखी पूर्ण पदी निवालो । विचारितां केवळ तोचि झालो ॥६४॥
दया कराने कर लाविला रे । निजाक्षरी शंकर दाविला रे ॥
यालागि चिंता ममता विराली । परावराची मग प्राप्ति झाली ॥६५॥
जो अन्यथा कर्म विधान नेणे । निदान मी हेची निदान जाणे ॥
उदानतो आत्म वदान्य पाही । लोकत्रयीं त्याहुनि मान्य नाहीं ॥६६॥
जे नेणती हाजन भाग कांहीं । त्याच्या मते हा भवनाग नांहीं ॥
सांडूनिया मार्ग गुणाचा । करी मना लाग सदा तयाचा ॥६७॥
नव्हेति जे चंचल मालवेगे । नवा गतीने नरमार वेगे ॥
देवूनी देवूनी भावे मळमाळ त्यासी । झाला कवी चिन्मय माळवासी ॥६८॥
प्रकाशिले जे गुरुभक्ति देही । प्रकाशिले श्रुतिच्या प्रवाही ॥
प्रकाशिले जे समसर्वठायीं । ते सूख माजे मज माजि पाही ॥६९॥
जो सर्वदा चिन्मय तीर्थवासी । काशी गया सर्वहि त्याचि पाशी ॥
वैकुंठवाशी भजती तयासी । त्यावेगळी अन्य पदे विनाशी ॥३७०॥
साधू जनासी मन देवुनी रे । आलो सभेसी हार लेवुनी रे ॥
आता हसे मी हरि लेउनी रे । गुह्यार्थ ऐसा वदती मुनी रे ॥३७१॥
साधू पदीचित्त सदा उगाळा । निराभिमाने तनुभाव गाळा ॥
घाला गळा आत्म प्रकाश माळा । तेणे करीना भव हा उमाळा ॥७२॥
विलोकिता मंगळ मूर्तिरामा । हे पावले चित्त समाधि धामा ॥
गेले लया सर्व विकार तेणे । याकारने द्वैत कथाचि नेणे ॥७३॥
साधू पदा वाचूनि अन्य कोठे । विलोकिता क्षेत्र नसेचि मोठे ॥
पिके निजानंद तरु पदी तो । सांडू नको संग मना कधी तो ॥७४॥
आले जरी सज्जन देहगावा । घेती तरी ब्रह्म पदी विसावा ॥
या कारणे चित्सुख सार लोकी । केलें तया मानव सर्व लोकीं ॥७५॥
सदा अच्युतानंत चित्तीच बोधे । जगी अक्षयानंद होऊनि नांदे ॥
न बाधी कदा त्यासि माया उपाधी । उपाधीक तो सर्व झाला समाधी ॥७६॥
मनी सद्गुरु नाथ पदाब्ज वाहे । जनी येकला राम संपूर्ण पाहे ॥
सुखा सारिखा नित्य होऊनि राहे । उभारुनि बाहे श्रुती गर्जता हे ॥७७॥
विसर्गीच तो नांदता सर्ग भोगी । श्रुती संमते तोचि नैष्कर्म्य योगी ॥
अती मुक्तता पावला तृप्त झाला । सदा अद्वयानंद ग्रामासि आला ॥७८॥
गर्जे सदा राघव राम वाचे । सत्कीर्तनी भेद त्यजुनि नाचे ॥
त्याच्या घरीं शेवक मोक्ष आला । तो भेटता राम घरासि आला ॥७९॥
काळासि जो भस्म करुनि टाकी । सूर्यादिका आत्म प्रभेसि झाकी ॥
तो अंतरी राम हिरण्य रेता । म्या जिंकीला संत दयाळ होता ॥३८०॥
वाणीस ही पूर्ण करुनि वाणी । जे सेविती आत्म प्रकाश खाणी ॥
समर्थ ते संतवि शोक पाणी । त्याची करी चित्त सदा शिराणी ॥८१॥
विश्रांति जे पूर्ण शुकादिकाची । जे मावुली मुख्य चतुर्मुखाची ॥
हरी हरा वंद्य विभूति ज्याची । मि लाधलो पूर्ण दया तयाची ॥८२॥
आचाट हे कर्म कचाट वारी । उदास तो दास अनंत तारी ॥
दयाळ तो राम सुखे ह्मणारे । शुकादि कामा जि सुखे गणारे ॥८३॥
संसार जंजाळ विचित्र कारी । तात्काळ गोपाळ चरित्र वारी ॥
या कारणें संतजनी पवित्री । संरक्षिले निर्मळ वत्कु पात्री ॥८४॥
दयार्णवें कौतुक युग्म केलें । हाती हरी देवुनि दुरि नेले ॥
केले मला राघव रुप साचें । विचित्र हो लाघव माधवाचे ॥८५॥
अंतवंत कळले जग ज्यासी । सर्व संत ह्मणिती शिव त्यासी ॥
मोक्ष पंथ वचनी प्रगटीतो । भाग्यवंत पहावा नयनी तो ॥८६॥
वैशाख मासीच निराभ्र काळी । जैसा दिसें निर्मळ वेश माळी ॥
तैसा सदा चिन्मय राणा । लक्षी मनी तोचि महेश जाणा ॥८७॥
पुत्रत्व टाकूनि पिताचि झाला । कळत्र मातेसि करुनि ठेला ॥
त्या कर्म भ्रष्टासि कसें भजावे । भजेल तेणेंचि तसेच व्हावे ॥८८॥
हृत्पंकजी ठेवुनि साधकाला । माता पिता पूर्ण स्वयेचि झाला ॥
तो सद्गुरु भेटता नित्य झाला । भेटेचिना देह असोनि त्याला ॥८९॥
अमळ केवळ चिद्घन पाहतो । मति विना पदि स्थीर राहतो ॥
नर नव्हे नर ईश्वर तो सये । किती वदो वदतां महिमा नये ॥३९०॥
सारुनिया वृत्त कळत्र वेगी । परंपरा निर्भय रुप भोगी ॥
महा सुखे भेद गळोनि गेले । तोम-रीवेद समर्थ बोले ॥९१॥
दया सागराची कृपा ज्यास झाली । स्वबोधेचि ते वृत्ति ज्याची निमाली ॥
पुढें बोलणें चालणेही निमाले । कृपासागरे थोर कौतुक केलें ॥९२॥
संत पाद कमळाप्रति सेवा । वोध चंद हृदया प्रति ठेवा ॥
द्वैत ताप तरि सत्वर नासे । मायबाप हरि सर्वहि भासे ॥९३॥
श्रुति मुखे क्षेत्र लयासि नेले । न क्षेत्र बोधी मन शून्य केलें ॥
विश्राम झालो मग मी शिवाचा । प्रसाद हा पूर्ण दयाधवाचा ॥९४॥
अमा पूर्णिमा ज्यासि झाल्यास मारे । न मातो तुह्मीं सद्गुरु चंद्रमारे ॥
क्षमा चिद्रमा वश्य होतील तेणे । घडेना कदा द्वैत सद्मासि येणे ॥९५॥
सुखात्मा गुरु सच्चिदानंद मूर्ती । तयाच्या पदी रंगली चित्त वृत्ती ॥
ह्मणोनी लया दीर्घ संसार गेला । सदा वास संपूर्ण पोटीच केला ॥९६॥
संत संग धरिता गुणवंता । भस्म होय अवघी भवचिंता ॥
द्वैतभान सगळे मग मोडे । नित्य मुक्त हरिचे पद जोडे ॥९७॥
प्रकाशला राघव सर्व ठायीं । ठेवावया पाउल ठाव नाहीं ॥
या लागि मी राम पदीच नांदे । बोले कवी बोध रवी प्रसादे ॥९८॥
विशाळ रुपी परि चांगले हो । तेश्रूत अह्मा प्रतिलाग लेहो ॥
त्याचे पदी हे मनरंग ले हो । तेणे भवाचे भयभंग लेहो ॥९९॥
पंचाक्षरी तो गुरुदेवराणा । झाडी स्वये पंचभुतासि जाणा ॥
ठेवूनिया तारक हातमाथा । हा काढिला पूर्ण समाधि आता ॥४००॥