सर्वेश्वरा सौख्यकरा उदारा । निरंतरा भक्त परा अपारा ॥
परात्परा पूर्ण निजावतारा । धरा धरा दे निजधाम थारा ॥२०१॥
दया करा चिन्मय नागरा रे । निरंतरा अक्षय नागरा रे ॥
सनातना पूर्न घना समाना । निरंजना मोक्षकरी निधाना ॥२॥
निष्काम राम बरवा मज वोळला रे । तेणेचि शोकमय हा तरु वाळला रे ॥
गेला लया साधन योगसाचा । झालो निधी परम मंगळ चित्सुखाचा ॥३॥
अनुग्रहो पूर्ण करोनि माते । प्रकाशिले तत्व अनाथनाथे ॥
तेणेचि मी तत्व स्वरुप झालों । अनाथ होवोनि निवांत ठेलो ॥४॥
विस्तारला राम समग्र लोकीं । हे जाणिजे पावन रामलोकी ॥
ते सर्व लोकांहुनि कीं निराळे । नसे ति हे लोक तया निराळे ॥५॥
करुनिया शास्त्र विचार वेगे । विचारिला ईश्वर सानुरागे ॥
तेणेचि हे भेद दशा निमाली । जडाजडी अक्षर प्राप्ति झाली ॥६॥
करुनिया पावन पादछाया । नेली लया तामस घोरमाया ॥
ऐसा सखा आणिक कोण आहे । कवी ह्मणे पाद जळीच राहे ॥७॥
कामासि ते आश्रय देत नाहे । संसार चिंता परिहोत नाहे ॥
रामे विना आणिक घेत नाही । जन्मासि ते मानव येत नाहो ॥८॥
करुनिया मद मत्सर होळी । निजसुखें करवी निजकेळी ॥
अति बळि समचित्प्रद राजा । कवि ह्मणे गुरु केवळ माझा ॥९॥
कवळुनि त्दृदयीं भगवंता । निरसिली रस पंचक चिंता ॥
ह्मउनी भवबंधन गेले । मुनि जनी बहु सार्थक केले ॥२१०॥
कंदर्प ज्याच्या भजने पळाला । संतापसर्पा प्रतिनाश झाला ॥
दर्पेचि हा भेद समुद्र आटे । तो नाथ माझा मज माजी दाटे ॥११॥
कामासि मारी श्रमजाळ सारी । संसारवारी जड जीव तारी ॥
चिन्मूर्ती योगी समसार भोगी । प्रसन्न झाला मजलागि वेगी ॥१२॥
कटक कुंडल कांचन जैसे । हरि दिसे जन कानन तैसे ॥
ह्मणवुनि स्थिर होवोनी वेगे । विचारतो आभीर्भय योगे ॥१३॥
क्रियायोग हा सर्वजाचा निवाला । सदा पूर्ण स्वानंद लाभे निवाला ॥
तया स्वामिचे लक्षिता पाय दोन्ही । जगज्जाळ जंजाळ गेले विरोनी ॥१४॥
करी वस्तिजो भक्ति विश्रांति क्षेत्री । परी सर्वदा प्रिती आध्यात्मशास्त्री ॥
अंतरी हरी ओळखे श्रूतमात्री । वरी मोक्षे हा लक्षितो त्यासि नेत्रीं ॥१५॥
काम वृक्ष मन घालुनि मोडा । कर्मपाश अतिसादर तोडा ॥
शोक मोह दुरि नेउनि सोडा । पादपांशं हरिचे मग जोडा ॥१६॥
करुनिया सद्गुरु ध्यानवेगें । जे डुल्लती अमृत पानयोगें ॥
झाले सुखी अक्षर मात्र ते हो । त्याच्या मते हा नभ पुष्पदेहो ॥१७॥
कळेना कदा पार शेषा सुपूर्णा । जये जाणता वर्ण नेत्रे अवर्णा ॥
अवर्णातया वर्णीजे केवि वर्णी । असे वर्णीता मुक्त मी सर्ववर्णी ॥१८॥
करुनिया बोध जना वनाचा । निरंजनी योग करी मनाचा ॥
नेदी उरो ठाव मनासि तेथें । तो चिंतिता सन्मय रुप होते ॥१९॥
करुनिया त्रिविधा मळ झाडा । नित्य मुक्त वसती जन वाडा ॥
पूर्ण ब्रह्मा तरिते अविनाशी । सौख्यमूर्ति ह्मणती श्रुति त्यासी ॥२२०॥
करुनिया नाश मनासि वेगें । संरक्षिले लोक समाधि योगें ॥
ते लक्षितां संत समर्थ मूर्ती । होते चिदानंद स्वरुप वृत्ती ॥२२१॥
करुनिया संत पदी मिराशी । विलोकिती नित्य परा वराशी ॥
घेती सदा सर्व सुखासि पाही । पंचत्व हे जाण तयासी नाही ॥२२॥
वारुनिया सर्व उपाधिरक्षा । म्या घेतली आत्म समाधि दीक्षा ॥
जन्म मरणा लागि ह्मणोनि नेणे । नाही कदा कर्म पुरासि येणें ॥२३॥
कवळिता हरि चिद्‌घन आंगा । विसरले मन या जड भागा ॥
हरिपदीं रमता अति धाले । हरि सुखे हरि केवळ झाले ॥२४॥
करुनिया जन काननि वासरे । अतिश्रमे श्रमती भवदासरे ॥
विसरले हरि हा अवि नाशरे । ह्मणवुनी न तुटे तनुपाश रे ॥२५॥
करुनिया विविधा मति सांडणें । भव क्रिया सकळा दुरि सांडणे ॥
हरि पदीं करणे स्थिर मांडणें । समसुखे बरवे मग नांदणे ॥२६॥
करुनिया प्रेम प्रदक्षिणा रे । दे देशिकाते मन दक्षिणारे ।
वाक्यार्थ लक्षुनि क्षणा रे । अलक्ष तूं होयि सुलक्षणारे ॥२७॥
किति करु सजणी करुनामी । उबगले बहया करुणामी ॥
उचलुनि कडियेवरी घ्यावो । सुखघनी मज सोडुनि द्यावो ॥२८॥
कवळिता हरि चिद्‌घन पायीं । त्रिभुवनी भवबंधन नाहीं ॥
ह्मणवुनी गुरुनंदन गर्जे । न भजता जन व्यर्थचि भर्जे ॥२९॥
कर्माकर्मीं वर्तता कर्म नेणे । धर्माधर्मी देह धर्मान जाणे ॥
धर्मात्मा तो सद्गुरु नाथ मोठा । आलो त्याच्या आत्म लाभार्थ पोटा ॥२३०॥
कळा कळा तीत कळा जयाची । घाली गळा कीर्तन माळ त्याची ॥
तेणे गुणे भेद अभेद नासे । नाशा अनाशा पर तो प्रकाशे ॥३१॥
करुनिया संत पदाब्जि थारा । मारा शिवा शिघ्र जिवेची मारा ॥
मारा क्रिया सर्व विकार वारा । पावा परानंद शिवा अपारा ॥३२॥
करुनिया निश्चळ सर्व वृत्ती । भजा सदा संत दयाळ मूर्ती ॥
धरा मनी बोधनिधी त्रिकाळी । नका घडो बोधक शोक जाळी ॥३३॥
त्रिभुवन जनकाची मूर्ति मी पूर्ण आहे । ह्मणवुनि रुप माझे सर्वदा मीच पाहे ॥
मजविण मज कांहीं दुसरे गुह्य नाहीं । कवि ह्मणे दृढ माझे प्रेम माझ्याच ठायीं ॥३४॥
त्रैलोक्य हे शून्य करोनि ठेवी । साधू चिदात्मा ह्मणवूनि सेवी ॥
तों साधुचे सत्य स्वरुप जाणे । साधू दशातथ्य तयासि बाणे ॥३५॥
रती पती टाकुनि शिघ्र देती । क्षमापती सेवुनि तप्त होती ॥
रची खची काळ जगत्र यासी । तो सर्वथा दृश्य नव्हे तयासी ॥३६॥
राहे सदा निश्चळ काननी जो । जपे रमा वल्लभ आननी जो ॥
तो माननी लागि कदा न मानी । पदोपदी चिन्मय रामवानी ॥३७॥
त्रिकाल हा काम नव्हेचि जागा । ऐसे तुह्मी संत पदीच लागा ॥
हरा सुखे द्वैत विकार नाना । पुढे कधी देह धरुनि याना ॥३८॥
रति पती शमला समयोगे । ह्मणवुनी त्यजिले भव रोगे ॥
शिवपदीं बरवी गति झाली । निजसुखें यतिचि मति धाली ॥३९॥
रविहुनी कवि ची मति फाकली । अनुभवे मति संपत्ति झांकली ॥
गतिविना गति हे अति गोमटी । निजपदीं घडली पडली मिठी ॥२४०॥
रक्षी सुखें संगति अग्रजाची । हे भारती मंगळ पत्र वाची ॥
स्वर्थासि नेघे मति मानवाची । यालागि त्यातें भव फार जाची ॥२४१॥
रति पति श्रमतो स्तवितो हे । दशदिशा भ्रमतो सवितो हे ॥
तरि हरी न दिसे नकळे हो । अनुभवे जवळी विलसे हो ॥४२॥
रामचंद्र हृदयाप्रति आणा । सर्वकाळ स्वरुपी मज न्हाणा ॥
शांत होय त्रिविधा तनु घाणी । याचि लागि रिचवा शिवपाणी ॥४३॥
त्रिभुवनी भ्रमता मन मारुता । न लपिती सहसा तनु मारुता ।
न पडती स्थिर ते मन मारुती । ह्मणवुनी स्मरतो पद मारुती ॥४४॥
राम नाम जपता मन धाले । चित्त प्रेमभुवनी स्थिर झाले ॥
द्वैत ताप सरला श्रम गेला । आत्म बोध गुरुने मज केला ॥४५॥
जनी राम संपूर्ण विस्तारला हा । श्रुती सार विस्तार शोधूनि पाहा ॥
नका सर्वथा व्यर्थ संदेह मानू । बरा वोळखा भानुचा नीज भानू ॥४६॥
जेथूनिया भक्त फळोनि गेले । संगी सदा संत निवांत ठेले ॥
तो सर्वथा कल्पित पाश तोडा । क्षरीचया अक्षर राम जोडा ॥४७॥
जैसा रमानाथ निजावतारी । तैसेचि हे सज्जन देहधारी ॥
या कारणे मंगल पाद सेवा । साधूसिरो रत्‍न करुनि ठेवा ॥४८॥
ज्यांचे जगत्पावन पादपाणी । ज्याची अती मंगळरुप वाणी ॥
ज्याची दया चिन्मय रत्‍नखाणी । ते मंदिरा संत समर्थ आणी ॥४९॥
जो नातळे काम क्रिया कलापा । जो नायके गोमतिच्या विलापा ॥
तो पावला सर्वसमाभिरामा । रहस्य सांगे रविराव आह्मा ॥२५०॥