श्रीशुक उवाच
इत्युक्ता सादिती राजन्स्वभत्रां कश्यपेन वै ।
अन्वतिष्ठद व्रतमिदं द्वादशाहमतिन्द्रता ॥१॥
चिन्त्यन्त्येकया बुध्द्या महापुरूष्मिइश्वरम् ।
प्रगृह्येन्द्रियदुष्टाश्वान्मनसा बुद्धीसारथिः ॥२॥
मनश्चैकाग्रया बुद्धया भगवत्यखिलात्मनि ।
वासुदेव समाधाय चचार ह पयोव्रतम ॥३॥
तस्यः प्रदुरभुत्तात भगवानादिपुरुषः ।
पीतवसाश्चतुर्बाहुः शंखचक्र्गदधरः ॥४॥
तं नेत्रगोचरं वीक्ष्यं सहसोत्थय सादरम ।
ननाम भुवि कायेन दण्डवत प्रीतिविह्नला ॥५॥
सोत्थाय बद्धात्र्जलिरींडितुं स्थिता नोत्सेह आनन्दलाकुलेक्षणा ।
बभुव तूष्णीं पुलकाकुलाकृति स्तद्दर्शनात्युत्सवगात्रवेपथुः ॥६॥
प्रीत्या शनैर्गद्गदया गिरा हरिं तृष्टाव स देव्यदितिः कुरुद्वह ।
उद्वीक्षती सा पिबतीव चक्षुषा रमापतिं यज्ञपतिं जगत्पतिम ॥७॥
आदितिरुवाच
यज्ञेश यज्ञपुरुषाच्युत तीर्थपाद तीर्थश्रवः श्रवनमंगलनामधेय ।
आपन्नलोकवृजिनोपशमोदयद्य शं नः कृधीश भगवन्नासि दीननाथः ॥८॥
विश्वाय विस्वभवनस्थितिसंयमाय स्वैरं गृहीतपुरुषक्तिगुणाय भुम्रे ।
स्वस्थाय शश्वदुपबृंहितपुर्णबोध व्यापादितात्मतमसे हरये नमस्ते ॥९॥
आयुः परं वपुरभीष्टमतुल्यलक्ष्मी द्योभुरसाः सकलयोगगुणस्त्रिवर्गः ।
ज्ञानं च केवलमन्त भवन्ति तुष्टात त्वत्तो नृणांकिमु सपत्नजयदिराशीः ॥१०॥
श्रीशुक उवाच
अदित्यैवं स्तुतो राजन्भगवान्पुष्करेक्षणः ।
क्षेत्रज्ञः सर्वभुतानामिम्ति होवाच भारत ॥११॥
श्रीभगवानुवाच
देवतामर्भवत्या मे विज्ञतं चिरकांक्षितम ।
यत सपत्नैर्हृतश्रीणां च्यावितानां स्वधामतः ॥१२॥
तान्विनिर्जित्य समरे दुर्मदानसुरर्षभान ।
प्रतिलब्धजयश्रीभिः पुत्रैरिच्छस्युपासितुम ॥१३॥
इन्द्रज्येष्ठैः स्वतनयैर्हतानां युधि विद्विषाम ।
स्त्रियो रुदन्तीरासाद्य द्रष्टुमिच्छसि दुःखिताः ॥१४॥
आत्मजान्सुसमृद्धांस्त्वं प्रत्याहृतयशः श्रियाः ।
नाकपृष्ठमधिष्ठाय क्रीडतो द्रष्टमिच्छसि ॥१५॥
प्रायोऽधुना तेऽसुरयुथनभा अपारणीया इति देवि मे मतिः ।
यत्तेऽनुकुलेश्वरविप्रगुप्ता न विक्रमस्तत्र सुखं ददाति ॥१६॥
अथप्युपायो मम देवि चिन्त्यः सन्तोषितस्य व्रतचर्यया ते ।
ममार्चनं नार्हति गन्तुमन्यथ श्रद्धानुरुपं फलहेतुकत्वात ॥१७॥
त्वयार्चितश्चाहमपत्यगुप्तये पयोव्र्तेननुगुणं समीडितः ।
स्वांशेन पुत्रत्वमुपेत्य ते सुतान गोप्तास्मि मारीचतपस्यधिष्ठितः ॥१८॥
उपधव पतिं भद्रे प्रजापतिमकल्मषम ।
मां च भावयती पत्यावेवंरुपमवस्थितम ॥१९॥
नैतत परस्मा आख्येयं पृष्टयापि कथंचन ।
सर्वं सम्पद्यते देवि देवगुह्नां सुसंवृतम ॥२०॥
श्रीशुक उवाच
एतावदुक्त्वा भगवांस्तत्रैवान्तरधीयत ।
अदितिर्दुर्लभं लब्ध्वा हरेजन्मात्मानि प्रभोः ॥२१॥
उपाधावत पतिं भक्त्य परय कृत्कृत्यवत ।
स वै समाधियोगेन कश्यपस्तवबुध्यत ॥२२॥
प्रविष्टमात्मनि हरेरंशं ह्रावितथेक्षणः ।
सोऽदित्यां वीर्यमाधत्त तपसा चिरसंभृतम ।
समाहितमना रजन्दारुण्यग्निं यथानिलः ॥२३॥
अदितेर्धिष्ठित गर्भं भगवन्तं सनातनम ।
हिर्ण्यगर्भो विज्ञाय समीडे गुह्नानामभिः ॥२४॥
ब्रह्मोवाच
जयोरुगय भगवन्नुरुक्रम नमोऽस्तु ते ।
नमो ब्रह्माण्यदेवाय त्रिगुणाय नमो नमः ॥२५॥
नमस्ते पृश्चिगर्भाय वेदगर्भय वेधसे ।
त्रिनभाय त्रिपृष्ठाय शिपिविष्टाय विष्ण्वे ॥२६॥
त्वमादिरन्तो भुवनस्य मध्यमनन्तशक्तिं पुरुषं यमाहुः ।
कलो भवानाक्षिपतीष विश्वं स्रोतो यथान्तः पतितं गभीरम ॥२७॥
त्वं वै प्रजानां स्थिरजंगमानां प्रजापतीनमसि सम्भविष्णुः ।
दिवौकसां देव दिवश्च्युतानां परायणं नौरिव मज्जतोऽप्सु ॥२८॥
इति श्रीमद्भागवते महपुराणे पारमहंस्यां संहितायमष्टमस्कन्धे वामनाप्रदुर्भवे सप्तदशोऽध्ययः ॥१७॥