रामा ! जे सगरान्वयीं उपजले राजे धरामंडळीं
त्यांचें सद्यश आजुनी प्रकट तें आहेचि सर्वास्थळीं ।
एकें निर्जर रक्षिले सुरनदी एकें जगीं आणिली
एकें दीर्घशिलोच्चयें विरचिला अक्षोभ्य सेतू जळीं ॥३८॥
रामा ! त्वद्यशसाम्यतेसि सगळा कैलास तो तोलिला
आला जोख उणा ह्नणोनि वरुता नंदीशही ठेविला ।
गौरीशीं शिव त्यावरी बसविला गंगाफणींद्रें बरा
येना पूर्ति म्हणोनि इंदुशकलें संपूर्ण केले हरा ॥३९॥
रामा ! तां क्षितिमंडळीं विचरतां कृत्यें अनेकापरी
केली दुर्घट आजुनी विलसते सत्कीर्ति लोकांतरीं ।
मेरु एक दिल्हा नसे द्विजवरां क्षीराब्धि राहे तसा
ना केला शशि पूर्ण हेंचि न कळे कां नाणिलें मानसा ? ॥४०॥
पूर्वी भूपति जाहले बहुतसे कर्मै तयांनीं बरीं
केली भूवरि आझुणी विलसती तत्कीर्ति लोकोत्तरी ।
ब्रह्मांडोदरपोकळी न भरली एका नृपाळें कधीं
रामा ! त्वांचि यशें समस्त भरली देखों दिठी धीरधी ॥४१॥
पाताळीं भय दुष्ट दानवकुळां आनंद स्वर्गी सुरा
पृथ्वीमाजि तुझी सुकीर्ति विलसे तारावयातें नरा ।
ब्रह्मांडांतरिं राघवा ! तव गुणांवांचोनि कोठें रितें ?
नाहीं साच मला मनासि गमलें हें शोधितां पूरतें ॥४२॥
रामा ! पूर्वील राजेश्वर गयनहुषातुल्य जे शत्रुतापी
त्यांचें आहे पुराणीं यश अझुनिवरी श्रेष्ठ पुण्यप्रतापी ।
तूझ्या कीर्तीस त्यांचें यश सम तुळितां भानुखद्योतमानें
किंवा पक्षींद्रसाम्या मशकगणन तें सज्जना काय माने ? ॥४३॥
रामा ! त्वत्कीर्तिचिंतामणिविमलशिला या जगीं प्राप्त झाली
तीची ते सज्जनांनीं मदनशतसमा मुर्ति निर्माण केली ।
दों हस्तीं तीस साजे शरधनुष बरें जानकीलक्ष्मणासीं
केली हत्पद्यगेहीं स्थिति म्हणुनि सदा सर्वचिंता विनाशी ॥४४॥
रामा ! श्रीमंतगेहोद्भव तरि कथिजे वृत्त आम्ही कशाला !
तत्रापी राहवेना म्हणुनि विनवितों ऐक तूं सत्यशीला ।
तूझी ते कीर्तिकांता दिशि दिशि फिरते स्वर्गपाताळधात्री
देवा ! दैत्येंद्रराजेश्वरमुनिसदनीं राहते दीसरात्रीं ! ॥४५॥
रामा ! सत्कीर्तिगंगा तव भुजयुगुळा मेरुमंदारगोत्रीं
झाली उत्पन्न यीणें त्रिभुवनसहिता व्यापिली भूतधात्री ।
गेली हे पूर्वपंथें तवगुणसरिता नायकासी मिळाली
नोहे अद्यापि झाले बहु दिवस तरी केधवांही निराळी ॥४६॥
रामा ! त्वत्कीर्तिकांता प्रसवत बरवें युग्म तें सत्यसंधा
कन्या धन्या दया ते सुत तरि ह्नणिजे सत्प्रतापा विशुद्धा ।
यीला अद्यापि कोणी वर सदृश नसे ते गृहीं तिष्ठताहे
नाहीं पुत्रा मिळाली युवति समगुणा तो दिशा धुंडिताहे ! ॥४७॥
रामें त्वद्यशकापुरें धवळिलें ब्रह्मांडगर्भी सदां
झालें श्वेतचि एकरुप दुसरें कांही दिसेना तदा ।
विष्णु क्षीरसमुद्र शेष हुडकी कैलास गंगाशशी
शंभू धुंडितसे मराळवहना धुंडी विधीऽहर्निशी ॥४८॥
रामा ! त्वत्कीर्तिवल्ली प्रकट उगवली मेदिनीआलवालीं
पाहों वृद्धिंगता ते तरि गगनमहामंडपीं व्याप्त झाली ।
नक्षत्रें रम्यपुष्पें सरस विकसली तें फळें दोनि आलीं
भानू पूर्णैदु ऐसीं निरखिति जन जे आझुनी पर्वकाळीं ॥४९॥
लोकीं या मृगनाभिकेशर तसें कर्पूरही वानिती
पाटीरागरुकेतकीसुरभिता सर्वत्र सम्मानिती ।
रामा ! त्वद्यशसाम्य एकहि नये ब्रह्मांडभांडोदरीं
आहे वास विशेष आजुनि युगें लोटोनि गेलीं तरी ॥५०॥
रामा ! त्वद्यशचंद्रमा उगवतां लोकांत ऐसें घडे
उल्हासे गुणसिंधु मोहमय तो अंधार सारा दडे ।
शत्रूच्या वदनारविंदनिकरीं ये म्लानता रोकडी
खद्योतोपम तत्समृद्धि समुदी पावे लया त्या घडी ॥५१॥