रामा ! त्वज्जयदुदुंभीघनरवें सप्तांबुधी आटती
त्वद्वैरीमृगलोचनाश्रुसरिता जेव्हां भरें लोटती ।
तेव्हां ते भरती पुन्हां प्रतिदिनी वर्ते असें या जनीं
बोलावें भरतेंचि वोहट असें नेणोनियां कारणीं ॥५२॥
रक्षेंद्रें अमरेंद्रभाग हरिले यज्ञीं द्विजीं अर्पिले
रोडेले अतिजीर्ण होउनि तुझ्या दृष्टीपुढें पातले ।
त्यातें तां करुणारसार्द्रनयनें आलोकिलें राघवा !
तेव्हां रावण नष्टला तव कृपे ते पावले वैभवा ॥५३॥
रामा ! त्वदहदयारविंद म्हणती लोण्याहुनि कोंवळें
तें कार्ष्णायससाम्य कर्कश अम्हीं दृष्टीं यया देखिलें ।
जें कां दुष्टदुरुक्तिवज्रपतनें भेदेचिना तें कदा
येईना द्रवही अधर्मपथगा संहारिसी तूं तदा ॥५४॥
लोकीं हेच वृथा पृथा तव सती नेली वनीं रावणें
होती त्वदहदयारविंदभुवनीं त्वच्छक्ति मी ते म्हणे ।
तद्विश्लेष तुला नसे म्हणुनियां दुर्घर्ष संहारिला
त्वां बीभीषण दास केवळ तुझा लंकापदीं स्थापिला ॥५५॥
रामा ! तां जड तारिल्या अतिशयें मोठ्या समुद्रीं शिळा
केलें सागरलंघणें सहज त्या शाखामृगांच्या कुळा ।
हे तों दाखविली प्रतीति अपुल्या नामेंचि सीतापती
मी तारीन जडां असंख्य चपलां संसारआपांपती ॥५६॥
मायावी मृगकांचनी निवटिला मोहावया पातला
तो साक्षात् तुजला म्हणोनि सुजना हा भाव तां दाविला ।
जे तूतें भजती तयांस न घडे एणांबुसी कांचनी
मायभ्रांति म्हणोनि निश्चय असा तूं सांगसी सन्मणी ॥५७॥
रामा ! त्वद्धनुदंडमंडल जसें चंडार्क साम्यें दिसे
जे कां सायकरश्मिनें रिपुमहातामिश्र नाशीतसे ।
देवांचीं वदनांबुजें विकसवी सौरभ्य दाहीं दिशा
फांके सद्यश सेवितां बुधजना संतोष दे मानसा ॥५८॥