मारुतिला राघव बोले ॥ वत्सा त्वा अनुचित केले ॥धृ०॥
कौसल्या जैसी माता ॥ तैशा मज सर्वहि कांता ॥
हे ठाउक तुज हनुमंता ॥
लाविली कैशि मज चिंता ॥चाल॥
मत्प्राण शत्रु जरि घेते ॥
तरि वत्सा सार्थक होते ॥
नरतनू पुन्हा नच येते ॥
कैसे त्वा अघटित केले ॥मा०॥१॥
तरि तुवा युक्ति योजावी ॥
मत्कीर्ती किमपि न जावी ॥
तव वाणि कधि न भंगावी ॥
विधुसेना रुष्ट न व्हावी ॥चाल॥
मग मारुति जाउन सांगे ॥
म्हणे राम येतो अनुरागे ॥
करि तयार मंचक जागे ॥
चंद्रसेनामुख प्रफुल्लित झाले ॥मा०॥२॥
चाल-अक्रूराची ॥
मग ऐकुनिया पवन-सुताच्या बोला ॥
आनंद तिला बहु झाला ॥
अजि येईल तो दाशरथी मम माहाला ॥
भूषवी बहुत देहाला ॥
अवलोकिन मी प्रेमभरे रामाला
कंठात घालुनी माळा ॥चाल॥
गुंफिला फुलांनी दाट गे ॥
पर्यकी बहु थाट गे ॥
पाहे श्रीप्रभुची वाट गे ॥
रघुतिलक तदा वायुसुतासह आला ॥आनंद०॥३॥
हेमचवरंगी बसउनि श्री रघुराया ॥
करि पुजन धरुनि दृढ पाया ॥
आज कृतार्थ मी झाले पति मारुनिया ॥
चल शयनि केलि मउ शय्या ॥चाल॥
हार गळा घालि करि आरति हो ॥
कोमल पद मंचकावरती हो ॥
ठेविता भ्रमर ते पळती हो ॥
कडकडुनि तळी मोडुन मंचक पडला ॥
अपशकुन प्रभुला घडला ॥मग०॥४॥
येतो आम्हि आता लोभ असू दे ॥
मजवरती रोष नसू दे ॥
तव मानिनि गे अंतरि प्रेम वसू दे ॥
मन्मूर्ति ह्रदयि ठसू दे ॥चाल॥
हे योग्य नसे तुज रामा रे ॥
नाहि पूर्ण केले रतिकामा रे ॥
देहत्याग करिन घनशामा रे ॥
हा काळ कसा अवचित मजवरि फिरला ॥
मत्प्राणपती अंतरला ॥मग०॥५॥
तुजसाठी मी मारुन प्राणपतीला ॥
गुपितार्थ मनींचा कथिला ॥
तप-सामर्थ्ये पाडिन सूर्य क्षितीला ॥
देते शाप अता मारुतिला ॥चाल॥
म्हणे राम ऐक महिकांते ग ॥
द्वापार युगी गुणवंते ग ॥
पट्टराणि करिन मी तूते ग ॥
सत्यभामा तू होशिल आवडति मजला ॥
नमि कृष्णा प्रभुपदकमला ॥मग०॥६॥