उपदेश - संसारिकांस उपदेश १२ ते १४

१२.
जळीं बुडबुडे देखतां देखतां । क्षण न लागतां दि-सेनाती ॥१॥
तैसा हा संसार पाहतां पाहतां । अंत:काळीं हासां काय नाहीं ॥२॥
गारुडयाचा खेळ दिसे क्षणभर । तैसा हा संप्तार दिसे खरा ॥३॥
नामा म्हणे तेथें कांहीं नसे बरें । क्षणाचें हें सर्व खरें आहे ॥४॥

१३.
संसारार्चे दु:खसुख ह्मणों नये । पुढें दु:ख पाहे अ-निवार ॥१॥
तया दु:खा नाही अतपार जाणा । काळाची यातना बहुतांपरी ॥२॥
संसाराची चिता वाहतं जन्म गेला । सोस हा वाढला बहुतांपरी ॥३॥
हित ही बुडालें परत्र दुणावलें । नरदेह बुडविलें भजनाविण ॥४॥
भजनाचा प्रताप दु:ख दुरी जाय । जैसें आश्र होय देशधडी ॥५॥
वायूच्या झुंझाटें वृक्ष उन्मळती । परी माना गति तैसें दु:ख ॥६॥
नामा म्हणे नाम दु:खाचा परिहार । सुखाचा अनिवार पार नाहीं ॥७॥

१४.
प्रपंच घडामोडी न सरे कल्पकोडी । वासनेची बेडी पडाली पाथीं ॥१॥
सोडवण करा आलेनो संसारा । शरण जा उदारा विछोबासी ॥२॥
लटकी माया देवी गर्भवासीं गोंवी । नरक भोगवी नानायोनी ॥३॥
नामा ह्मणे तुह्मी विचारावें मनीं । सोयरा निर्वाणीं पांडुरंग ॥४॥