उपदेश - वेषधार्‍यांस उपदेश १३ ते १६

१३.
नाहीं परमार्थ पोटीं धनाचि आशा । धरूनि हव्यासा धनमान ॥१॥
दंभमान दावी ज्ञानमार्ग मोठ । पुढिलांसी वाटा यम-पंथें ॥२॥
पंथ न चुकती संतांवीण कधीं । संसारसंबंधीं तया नरा ॥३॥
नामा ह्मणे ऐसे बहू अभाविक । संतसंगसुख काय जाणे ॥४॥

१४.
गोसावीपणाचा दाखविती वेष । नाहीं निदिध्यास हरिनामीं ॥१॥
वरी वरी आर्त दाविती झगमग । अंतरीं तो संग विषयाचा ॥२॥
व्यर्थ लोकांपुढें हालविती मान । विटंबन केली संसाराची ॥३॥
नामा ह्मणे मन गुंतेल पांडुरंगा । आतां ऐशा सांगा कोण रीती ॥४॥

१५.
गेला परमहंस परिवारासहित । कोल्हाळ करिती मायबहिणी ॥१॥
काय हे नगरी पांचही तराळ । निद्नेनें भ्रमले व्याकुळ झाले ॥२॥
गेला मागून दिसे कवणिये वाटे । नवही द्वारें सपाट पडलीं ओस ॥३॥
नामा ह्मणे चोरी एके अंगणांत । दिवसा रात्रीं पडत खाण तेथें ॥४॥

१६.
विष्णूसी भजला शिव दूराविला । अध:पात झाला तया नरा ॥१॥
शिवपूजा करी विष्णूसी अव्हेरी । तया-चिये घरीं यम नांदे ॥२॥
विष्णुकथा ऐके शिवासी जो निंदी । त-यासी गोविंदा ठाव नाहीं ॥३॥
नामा ह्मणे असती शिवविष्णु एक । वेदाचा विवेक आत्माराम ॥४॥