पाहूनी रघुनंदन सावळा लाजली सीता स्वयंवराला ॥धृ॥
नक्षीदार अती रम्य मंडपी जमली सारी थोर मंडळी उभी जानकी जनका जवळी घेऊनी धवल फुलांची माला ॥१॥
धनुष्यास त्या दोर लावण्या शुर पुरष तो कोणी धजेना काय करावे काही सुचेना न्याहळी दुरूनी श्रीरामाला ॥२॥
मुनीवराना मान देवूनी उठले रघुवर असे पाहुनी मनासारखे येता जुळूनी, नाचती हर्ष भराने मिथिला ॥३॥