"प्रेम तयावर होतं तर मग तुमचं ना भारी ?"
"छे छे ! कसलं ? लेक नृपाची मी, तो व्यापारी !"
"कुंवरजीस दावितां जवाहिर तो, तुम्हि त्यावरती
दृष्टि रोखिली स्नेहें वरचेवर हळु कां तर ती ?"
"छे छे ! भलतं ! खुळे, तयावर का रत्‍नावर ग ?"
"खुळीच मी, मज कशीं कळावीं मनांतलीं बिंगं ?
बोलुं लागतां कान दिला जरि चपापलां स्वांतीं !
डोळ्यावरुनी गालीं कितिदा क्षणिं झळके कांती !"
"कळेच ना मज, तुझ्याच मनिंचे हे सारे चाळे !"
"खुळीस का मज शक्य नृपाच्या लेकिस जें जाळे ?
तुम्हांस दावावया जवाहिर येतां कां त्याला
जा जा ! वदलां मुखें, न नयनें ? लालि खुले गालां ?
कां ओशाळ्या झालां ? लज्जित जणुं कवणा झालां ?
का पाण्याला रत्‍नाच्या का डोळ्यांच्या बोला."
"कधिं ग लाजलें ? कधीं पाहिलं मीं तेव्हां खालीं ?
नको जवाहिर म्हणुनि म्हणालें. जा ! कसली लाली ?"
"काय अतांशा झालं तर मग तुमच्या जीवाला ?
कोमेजूं कां गाल लागले ?- तो येथुनि गेला !
उगिच बसोनी कां वार्‍याला कान कधी देतां ?
उगिच कुणाचा भास होउनी किति फुगतां फुलतां ?
हात ठेवुनी दारावर किति वेळ उभ्या असतां ?
जणुं उघड्ल कुणि दार ! गवाक्षीं कां ढुंकित बसतां ?"
"कधिं ग दिला कुणिं कान ? कुणाला कधिं ग भास झाला?
"कळेल कैसं देउनि चुकतां ह्रदयचि दुसर्‍याला ?"
"घे घे सटवे, आळ घेशि तर भलता मजवरती !
जा म्हण, बसलं मन त्यांवर, चल, निघ येथुनि परती !
"कंवराणीजी, कां रागवतां ? ही लोचट दासी -
क्षीण अवयवीं किति तरि खुलते छबि ही आतांशी !
संचरलं तें वारं, स्मर कीं काय म्हणति ज्याला,
बहार उसळे किती चहुंकडे शरीरवेलीला !
खैरपूरच्या गुणवयरूपें योग्य कुमाराला
राणाजी ते देतां म्हणता 'ना' कां मग त्याला?"
"खैरपूर किति धनाढ्य ! त्यांना योग्य अम्ही का ग ?"
"कंवराणीजी, किती लपवितां मन ? किति हीं सोंगं ?
किति भोळ्या तुम्हि ! खैरपुरेशचि ते, न व्यापारी,
वेष पालटुनि आले इकडिल बघण्या ही स्वारी."
"काय पुन्हा ते खैर-तेच-व्या-का-कूवरची ते?"
"मी खोटी, मी सटवी लुब्री ? उर कां धडधडतें ?"