काळेभोर विशाळ केस रुळती तिच्या नितंबावरी;
तैसें भाळ विशाळ गौर झळके चंद्रापरी तें तिचें;
ते डोळे नच छे ! विलासगृह कीं माहेर चिच्छक्तिचें;
किंवा काव्यलतेवरी उमललीं हीं दोन पुष्पें तरी.
श्री ही केवळ का वसंतऋतुची येई नटोनी खरी;
किंवा मूर्तिमती प्रभात उमले; कीं फांकली पौर्णिमा;
प्रीतिज्योतिच काय ही उजळली; कीं शारदा; कीं रमा ?
वाटे ही रचितां, विहार कविता चित्तीं विधीच्या करी !
काळा, लावुनि तूं तुझी कलम या रूपास याऊपरी
रेखामात्र उणेंअधीक करुनी नाशूं नको पूर्णता;
गालीं ज्या खुलती छटा वितळती, साश्चर्य त्या पाहतां
वाटे सांठविलें कळे न किति तें सौंदर्य या अंतरीं.
पापाची स्मृति राहिली जर नरा पाहुनि ही सुंदरी,
धिग्धिक् ! त्या कळली अगाध हरिची नाहींच कारागिरी !