तोरणाच्या रमणीय चौकटीला
धरुनि राघू पंजरी ठेविलेला
पडे पुढती फळ रत्न-पुंज लाल
आर्त डोळे पण धुंडतात नील !
तोच नीलातुनि कुणी जातभाई
पिंजर्याशी झापून हळू येई
भाव डोळ्यातुन दाटले भरारा
आणि कैदी विसरून जाय कारा !
चोच लावुनि चोचीस क्षण बसावे
नयन नयनाला क्षणभरी मिळावे
भावनिर्भर कुजबूज करुनि काही
अन्तरींची ते दाविती व्यथाही
मालकाची चाहूल तोच लागे
जातभाई उडुनिया जात वेगे
आणि बंदी-खग क्षुब्ध होत भारी
मारि धडका धडधडा बंद दारी !
शान्त झाला अन् शेवटी शिणोनी
जाय भरुनी पण पिंजरा पिसांनी !