जरी तूं ह्या येथें असतिस

श्लोक
जरी तूं ह्या येथें असतिस सखे सौख्यद मला,
तुझ्या येथें वा मी जरिहि असतों लोलुप तुला,
तरी खासें झालें कितिक मजला सांग असतें ? -
दुरावूं, अन्योन्यां कवळुनि, दिलें आम्हिं नसतें. ॥१॥
त्वरेनें त्या क्रीडा मग उजळित्या या रजनितें,
- सरेना जी खेपा करित असतां मी इथतिथें,
- तुला वा मच्चित्रें क्षण दिसवुनी लाजवुनियां,
पुन्हां तीं झांकोनी, छल तव करी जी समयिं या. ॥२॥
‘ प्रिये ’ ‘ कांते ’ हीं मीं मधुर अभिधानें मग किती
श्रुतिद्वारें चित्तीं तव दवडिलीं जाण असतीं !
न वा ऐसें. - तीं मीं लिहुनि निजदन्तीं त्वदधरीं,
तुवा तीं वाचाया मुकुर धरितों मी तव करीं ! ॥३॥
‘ प्रिये ’ ‘ कांते ’ ऐशा मधुर अभिवानांस अधुना
लिहावें मीं पत्रावर लकडिनें या अहह ! ना ?
परी तींही आतां अतिअतर सुटोनी थरथर
पुरीं हाताच्यानें नच करवती ते हरहर ! ॥४॥
पुरीं हाताच्यानें नच करवती ती प्रिय जरी,
न वा डोळ्यांच्यांनीं क्षण बघवती तेंवि अपुरीं;
पुसाया तीं इच्छीं परि कर धजेना म्हणुनियां
कराया सांगें तें स्वनयनजलाला रडुनियां ! ॥५॥
१८८६.