बा सूज्ञ मना तूं सोडी देहत्रयाची आंस ।
स्वस्वरुपी रमुनीं दृढ करी ब्रम्हाभ्यास ॥धृ.॥
या विषयी जनीं तूं राही सदा उदास
ही गोड बोलुनी फसविती तुजला खास ।
या अमोल्य आयुष्याचा करुं नको नाश ।
करी अखंड चिंतन एकांतीं करुनी वास ॥चाल॥
एकांतीं सुख हें किती गोडरे ।
ही विषय संगती सारी सोडरे ।
मग पुरतील मनींचें सारे कोडरे ॥चा.पू.॥
सद्गुरुवचनीं तूं ठेवूनीया विश्वास ।
स्वस्वरुपीं रमुनी दृढ करी ब्रम्हाभ्यास । बा सूज्ञमना ॥१॥
या विषयीं जनामध्ये करुं नको तूं चावटी ।
तूं अखंड ठेवुनी राही स्वरुपीं दृष्टी मग आत्मसुखाची
येईंल तुजला पुष्टी । हा विवेक करुनी उघड ती ज्ञानदृष्टी ॥चाल॥
सद्गुरुबोध हा मनीं घेवुनी । तूं राही सदोदित स्वात्मचिंतनीं ।
वृत्ती ही अखंड ध्यानीं रंगुनी ॥चा.पू.॥
मग खास पावशी तूं बा स्वसुखास ।
स्वस्वरुपीं रमुनी दृढ करी ब्रम्हाभ्यास । बा सूज्ञ मना ॥२॥
बोलणें असें बा जरी तुजला लोकांतीं ।
तत्चिंतन तें तूं सोडुं नको प्राणांतीं ।
ही ब्रम्हचिंतनीं कां अभ्यासें दृढ करी ।
मग वृत्ती तुझीरे रमेल सुखसागरीं ।
॥चाल॥ मग वृत्ती तुझी येईना बाहेर ।
स्वसुखांत होईल ती तदाकार ।
त्या स्वानंदा तूं भोगी निरंतर ॥चा.पू.॥
म्हणे वारी अखंड भोगी तूं स्वसुखास ।
स्वस्वरुपीं रमुनी दृढ करी ब्रम्हाभ्यास । बा सूज्ञ मना तूं० ॥३॥