द्वादशोsध्याय:

सच्चि  त्प  रब्रह्म श्रवणा । न्यास हेतू तत्कारण ।
वैराग्य न कम जाण । आळस न कीजे येथ ॥१॥
कां वा  रि  सी तूं मज । आयुष्य जेवीं वीज ।
क्षणभंगुर देह तुज । कळे सहज मृत्यू न कीं ॥२॥
येथ  मा  नवांची काय । कथा मृत्यू देवां खाय ।
सन्मा  र्गि  न करीं विघ्न । सुपुत्रा तूं होसी म्हणून ।
मस्तकीं हस्त ठेऊन । पूर्व स्मरण तिला देई ॥४॥
म्हणे  त  नया श्रीपादा तूं । एक पुत्र होतां जा तूं ।
सुत म्हणे पुरतां हेतू । आज्ञा दे तूं म्हणूनी राहे ॥५॥
ज्यांचें  व्यं  ग अध्ययन । जे म्हणविती प्राज्ञ ।
तेही त्यापाशीं येवून । अध्ययन करिती नित्य ॥६॥
ती मा  य  गर्भिणी झाली । पुत्र दोन प्रसवली ।
त्या बाळें आज्ञा घेतली । वाट धरिली काशीची ॥७॥
तो स  स्मि  त बोले तयां । पुन: भेटें म्हणुनियां ।
काशीमध्यें येवोनियां । धरीं धैर्या करी योग ॥८॥
महा  न्ग  तस्मय जाणून । न्यासमार्ग स्थापीं म्हणून ।
विप्रें प्रार्थितां तो प्राज्ञ । स्वयें संन्यासी होतसे ॥९॥
जो हो  ता  तेथें यती । वृद्ध कृष्णसरस्वती ।
तया वरूनी गुरू होती । नरसिंहसरस्वती ॥१०॥
होऊ  न  नर आपण । गुरूचे गुरू असून ।
रामकृष्णापरी जाण । गुरू करून धेती गुरू ॥११॥
स्थापू  नि  श्रौतधर्म । फिरे सर्व तीर्थाश्रम ।
माधवा दे आश्रम । वळे जन्मभूमीकडे ॥१२॥
इतिश्री० प० प० वा० स० वि० सारे संन्यासदीक्षाग्रहणं नाम द्वादशो० ॥१२॥ग्रं० सं०॥१४५॥