त्रयस्त्रिंशोsध्याय:

ती आ  नं  द भावें नमुनि । म्हणे काल भेटला मुनि ।
गुरु बोले मग हांसोनी । पालटोनी रूप मी आलों ॥१॥
तुझें  प  र प्रेम पाहिलें । रुद्राक्ष मींच दिल्हे ।
रुद्रतीर्थें वांचविलें । ऐक बाले नवल हें ॥२॥
अव  श्यं  हे ल्यावे सादर । पूर्वीं काश्मीरेशकुमार ।
प्रधानाचाही कुमार । अलंकार टाकून देती ॥३॥
त्यां भ्रां  त्या  पिसे म्हणती । भस्मरुद्राक्षातें धरिती ।
पराशरा पुसे नृपति । हेतू वदती मुनी भूपा ॥४॥
सर्वा  त्म  शिवा हे भजती । नंदिग्रामीं वेश्या सती ।
वैश्यरूपें गौरीपती । ये तीप्रती वळखावया ॥५॥
अन  न्य  स्त्री त्रह होवून । रतिदानें घे लिंग कंकण ।
तो बोले लिंग नाशन । होतां प्राण त्यजीन मी ॥६॥
त्याच्या  व  चना मानून । मंडपीं ठेवी लिंगरत्न ।
रमे वैश्या गृहीं नेऊन । जळे लिंगासह मंडप ॥७॥
वैश्य  स्थि  रवून मन । लिंग जळालें पाहून ।
करी अग्निप्रवेशन । सर्व दान देई वेश्या ॥८॥
निघे  तं  व लोक म्हणती । वेश्येघरीं किती येती ।
कोणाची तूं कशी सती । नायकातां ती आग रिघे ॥९॥
तैं हो  य  शिव प्रसन्न । तिला नेयी उद्धरून ।
तिणें जे रुद्राश ल्येवून । कुक्कुट मर्कट पाळिले ॥१०॥
इतिश्री० प० प० वा० स० वि० रुद्राक्षमहिमावर्णनं नाम त्रयस्त्रिंशो० ॥३३॥ग्रं० सं०॥३९३॥