चतुश्चत्वारिंशोsध्याय:

सिंहा  लो  कनें करून । ऐक पुढील कथन ।
तंतूक संसारी असून । भजे गुरूसी याममात्र ॥१॥
तल्लो  क  श्री शैलासी । जातां बोलाविती त्यासी ।
तयां वदे तो गुरूपाशीं । श्रीशैलेशीमल्लिकार्जुन ॥२॥
सर्व  त्र  हा गुरु एक । पाषाण पाहूं जाती लोक ।
ते त्या निंदुनी गेले लोक । ये तंतुक गुरुपाशीं ॥३॥
तो पा  य  वंदी त्यासी । गुरू पुसे कां न जासी ।
तो तसेंचि सांगे त्यांसी । चतुर्दशी पुढें आली ॥४॥
नभा  मा  र्गे गुरु तया । नेउनी दाविती श्रीशैल्या ।
देवा पाहे तों लोक तया । पुसोनी साच न मानी ॥५॥
लिंगीं  वि  लोकी तैं गुरूसी । स्थानमहात्म्य गुरू त्यासी ।
सांगे पंपापुरीं शिवासी । पाहुनि श्वाना ये राजत्व ॥६॥
स्त्रीव  श्य  तो जरि कां शैव । पुसतां स्त्रीला प्राक्स्वभाव ।
सांगे, राणी पुसे स्वभाव । म्हणे तो कवडी तूं पूर्वीं ॥७॥
आलं  बि  लें मांस पाहुन । श्रीशैलाग्रीं घार येऊन ।
तुजला मारी म्हणून । राणी होवून रमसी ॥८॥
तूं मी  भ  विष्यषङ्जन्मीं । होवूं राजे, अंती स्वधामीं ।
जावूं म्हणे, तंतुका मी । क्षेत्रधामीं आणिलें तुला ॥९॥
जैं व  र्त्य  ग्रीं लागे आग । तैं हो शीघ्र ध्वांतभंग ।
तसा होतां गुरुसंग । आवृत्तिभंग हो तयाचा ॥१०॥
त्या अ  व्य  ग्रा गुरु संगमीं । आणवूनी धाडिती ग्रामीं ।
त्याला भ्रांत म्हणती ग्रामी । मठधामीं आणी भक्ता तो ॥११॥
प्रत्य  य  ये यात्रिक येतां । सर्वांला ये निभ्रांतता ।
म्हणती देव गुरुनाथा । तंतुका भक्ताग्र्य मानिती ॥१२॥
इतिश्री० प० प० वा० स० वि० सारे श्रीपरवतयात्रावर्णनं नाम चतुश्चत्वारिंशो० ॥४४॥ ग्रं० सं०॥६०९॥