धर्मशिळे आली राणी । ऋषि दचकला मनीं ॥१॥
अग्नि विझवोनी अंगें । सतीपुढें आला रागें ॥२॥
म्हणे कवणाची कवण । अग्नि खासी कवण्या गुणें ॥३॥
येरी म्हणे पांथिकातें । पति बाळ चुकले मातें ॥४॥
तुम्हीं असतील देखिले । मज सांगा जी वहिले ॥५॥
ऋषि बोले तिजलागून । मेले अग्नींत जळून ॥६॥
तारामती नेउनी तेथें । दाखविलीं दोन्ही प्रेतें ॥७॥
त्वचा अंगींची जळाली । हात पाय गोळा झालीं ॥८॥
देखे नृपाचें तें मढें । पाहें वल्लभा मजकडे ॥९॥
रुसूं नका बोला वेगें । गुजगोष्टी मजसंगें ॥१०॥
रोहिदास कवळी पोटीं । लावी लल्लाट लल्लाटीं ॥११॥
शोक करी तारामती । अस्त झाला तो गभस्ती ॥१२॥
प्रेत कवळी कां निर्फळ । गेला गेला हंसनीळ ॥१३॥
आतां प्राप्त झाली निशी । व्याघ्र भक्षील तिघांसी ॥१४॥
सति पुढोनियां प्रेत । नेलें ओढोनी परत ॥१५॥
उदर फोडोनी त्वरीत । टाकियेलें काढुनी आर्त ॥१६॥
रागें गुरगुरी तो जाणा । भय दावी क्षणक्षणा ॥१७॥
येरी नेत्र झांकियेले । पंचप्राण आकर्षिले ॥१८॥
तारामती सांडील प्राण । लटिकें प्रतिज्ञा वचन ॥१९॥
पतिपुत्र दोघेजण । आला घेउना ब्राम्हण ॥२०॥
नाहीं व्याघ्र ना वणवा । मृगजळाचा हेलावा ॥२१॥
तिघेजणें एक झालीं । दासी जनी आनंदली ॥२२॥