(मंदाक्रांता)
पूजेसाठीं करुन बसले सिद्धता लोक सारे ।
आतां येई अदिति-सुत तो पाहती वाट सारे ।
कोणाच्याही सदनिं विभु तो पातला नाहिं साच ।
बाळांना तो चुकवुनि गृहा येउनी नीजलाच ॥१॥
वार्ता त्यांना कळली म्हणुनी येत पाचारणासी ।
सांगे त्यांना अशन करुनी देत तो ढेकरेसी ।
कांहीं तेथें अडुन बसले भोजनासीच नेती ।
जाती तेथें झडकरि विभु तो भोजनीं तृप्त होती ॥२॥
(गीति)
इकडे स्नान करुनियां, सनक सनंदन गृहाप्रती आले ।
कोणातरि विप्राच्या, भोजन करण्या गृहाप्रती गेले ॥३॥
तेथें विनायकाचें, पूजन चालू असेंच ते बघती ।
क्षत्रियसदनीं राहे, भ्रष्ट तया मानुनी गृहा त्यजिती ॥४॥
पुष्कळ सदनीं गेले, दिसलें पूजन म्हणून माघारी ।
शुक्लब्राह्मणसदनीं, जातां दिसला मुनीस जेवि तरी ॥५॥
दुसर्या गांवीं जाऊं, भोजन करुं कीं तिथेंच शांतपणें ।
ऐसा विचार करिती, निघते झाले तिथोन तूर्णपणें ॥६॥
जिकडे तिकडे पाहति, दिसली मूर्ती विनायक प्रभुची ।
घेती नयनां मिटुनि, ध्यानें करिती शिवादि विष्णूचीं ॥७॥
त्यांचीं रुपें नयनीं, दिसलीं नाहीं विनायका बघती ।
बालस्वरुप जाउन प्रकटे मूर्ती स्वरुप हें बघती ॥८॥
(शार्दूलविक्रीडित)
सिंहीं तो बसला किरीट शिरसा दाही भुजांनीं असा ।
तेजानें रविसा अलंकृत असा नानानगीं पूर्णसा ।
दोघांसी सहसा तिथेंच दिसला नानाप्रकारीं असा ।
भेदाभेद असा निगर्वहि असा गेला मनींचा असा ॥९॥
(रमणी)
रुप हें दिसलें नयनीं मुनीसी । भक्तिसी जडले विनयें पदांसी ।
स्तोत्र तें करिती सनसेंकरुनी । देव तो प्रकटे श्रवणेंकरुनी ॥१०॥