(गीति)
मुनि सांगे कीर्तीला, ऐकें वृत्तान्त पावला शिव तो ।
मिळतां वर-प्रदाना, मत्त दुरासद प्रवर्तला मुर तो ॥१॥
जिंकुनि अवनी मग ती, स्वर्गावरि पातली असे स्वारी ।
युद्ध न करितां त्यासी, सुरपति लपला गुहेंत कान्तारीं ॥२॥
भीतिस्तव विष्णूनें, स्थल केलें क्षीरसागरीं त्वरित ।
शंभूनें कैलासा, त्यजिलें वस्ती करुन काशींत ॥३॥
त्रिभुवन जिंकुन असुरें, वास कराया मुकुंदपुर योजी ।
पूर्वी भम्सासुरही, वास करी या इथें पुरामाजी ॥४॥
त्याला शिव-देवानें, दिधला वर तूं जया शिरीं हात ।
ठेविसि त्याचें होई, भस्म खरोखर असें असे वृत्त ॥५॥
पाहे असुरपरीक्षा, शंभूच्या मस्तकावरी हस्त ।
ठेवावा योजुनियां, शंभू संनिध त्वरीत ये मस्त ॥६॥
पाहुन शंभु पलायन, करितीही मात ऐकिली हरिनें ।
तेव्हां सुंदर ऐसा, नटला नारी त्वरीत रुपानें ॥७॥
आला संनिध त्याचे, जरि वागसि कीं मदीय आज्ञेनें ।
तरि मी कांता होइन , वदला ऐकून कीं भुले मदनें ॥८॥
तिजसम नृत्य करी तो, करिता झाला असूर हवभाव ।
दिधला तिनें शिरीं कर, ठेवी तैसा असूर करि भाव ॥९॥
ऐसा भाव करुनियां, कर ठेवी कीं त्वरीत भस्म असा ।
रक्षी शिवास हरि तो, वेषा धरुनी त्वरीत नारि असा ॥१०॥
सर्व त्रिभुवन जिंकुन, गर्वानें बोलला सभेमाजी ।
जिंकाया काशी ती, राहे कीं जिंकिली नसे हो जी ॥११॥
सध्यां तेथें शंकर, राहे देवांसहीत जिंकावी ।
म्हणजे पराक्रमाची, सीमा झाली म्हणून समजावी ॥१२॥
दूसासद बोलुनियां, बसता झाला त्वरें विमानांत ।
आला निराळ पंथीं, काशीसंनिध कळे सुरां मात ॥१३॥
गोंधळ झाला तेथें, पूजा हवनें व्रतादि हो बंद ।
पसरे अधर्म तेथें, जिकडे तिकडे न राहिला बंद ॥१४॥