(वसंततिलका)
कीर्ती सती प्रतिदिनीं यजनीं प्रभूच्या ।
दूर्वांस जाति सखि या विपिनीं तियेच्या ॥
ज्येष्ठांत त्या न मिळती शमि आणिताती ।
आल्या त्वरीत सदनीं शमि तीस देती ॥१॥
दूर्वा मिळे तंववरी नच भोजनासी ।
कीर्ती शमी करुन ती प्रभुपूजनासी ।
संतुष्ट ती प्रिय शमी मिळतांच झाला ।
स्वप्नीं तिच्या प्रकट कीं प्रभु तेथ झाला ॥२॥
बोले तिला शमि रुचे मजलागिं कीर्ती ।
केली पुजा म्हणुन मीं प्रकटून आर्ती ।
कीर्ती तुला वश पती वरदेंच होई ।
तैसा तुझा सुत वदे मम भक्त होई ॥३॥
क्षिप्रप्रसादन असें सति नाम ठेवी ।
वर्षीं चतुर्थ सुत तो विखिं देह ठेवी ॥
त्यातें सजीव करि कीं मम पूर्ण भक्त ।
वाचक्नवी सुत चिरायु वरें प्रयुक्त ॥४॥
होऊन राज्य करितो सतिला गणेश ।
देई वरास मग गुप्त तिथें गणेश ॥
झाला क्षणेक इकडे प्रियजी प्रभा ती ।
झाली तिची झडकरी मलिन प्रभा ती ॥५॥
(दिंडी)
पूर्वजन्मार्जित पाप फळा आलें ।
महाव्याधीनें तनुस पीडियेलें ॥
प्रभा आवडेना भूपतिस आतां ।
कीर्ति-राणीला सुखद प्रभू होतां ॥६॥
पुढें कीर्तीला पुत्र एक होई ।
बहुत सुंदर तो नवल करी आई ॥
पुत्रजन्मानें भूप हर्षयुक्त ।
करी उत्सव तो दान-धर्मयुक्त ॥७॥
पुत्र झाला त्या गणपतीवरानें ।
नाम ठेवियलें त्यास जें प्रभूनें ॥
वरद-वाणीनें सूचित असे जें तें ।
प्रथित झालें सर्वत्र कीं मुखातें ॥८॥
कीर्ति-राणीला सूत जईं होत ।
तई सवतीला दुःख बहू होत ॥
पट्टराणी ही कीर्ति असे भूपा ।
मदिय पुत्राला आस नसे भूपा ॥९॥
सवत भावानें दुःख तिला होई ।
कीर्ति सूताला वीष तदा देई ॥
दहीं-भाताचें अमिष करी माता ।
सवत सूताला वाटली प्रभा माता ॥१०॥
वीष उदरीं तें भिनुन कीर्ति बाळ ।
पडे विव्हळ तें नेत तया काळ ॥
कीर्तिराणीनें बहुत यत्न केले ।
परी सारे ते फुकट असे झाले ॥११॥
(हरिणी)
सुत शव तदा राणी घेई निघे बिदिला रडे ।
गमन करिती झाली तेव्हां पुरांतुन ती पडे ॥
अवनिवरि ती लोळे दुःखें पिटी तनु ती करें ।
तनय गुण ती वर्णी तेथें प्रभूस मुखीं स्मरे ॥१२॥
(गीति)
कीर्तीचें दैव कसें, रविपरि दिसला गणेश-भक्त तिला ।
गृत्समदाभिदमार्गी, दुःखित ती पाहुनी वदे तिजला ॥१३॥
करुणा आली सति गे, शमिपत्रानें गणेशपूजन जें ।
पूर्वी केलें होतें, पुण्य तुझें बालकास देई जें ॥१४॥
देतां पुण्य तयाला, सूत तुझा जगविशील हें कीर्ती ।
ऐकुन प्रसाद भाषण, प्रमुदित झाली त्वरीत ती कीर्ति ॥१५॥
सत्वर पुण्य सुताला, दिधलें तेव्हां त्वरीत तो उठला ।
हर्षानें कीर्तीला, पार नसे राहिला सख्या तिजला ॥१६॥
नमिलें मुनि-चरणांसी, शमि-पत्राचें महात्म्य तें पुशिलें ।
गृत्समदानें तेव्हां, शमि नामाचें महात्म्य वर्णियलें ॥१७॥
घेतां नाम तियेचें, अनंत पातक हरेल हें कथिलें ।
यास्तव इंद्र प्रभुला, विधि सूते तें सविस्तरें कथिलें ॥१८॥
सांगें तुजला मीं तें, श्रवण करीं कीर्ति हें मुनी म्हणती ।
पुढती कथा असे ती, श्रवणीं बसली सुशांतशी चित्तीं ॥१९॥