(शार्दूलविक्रीडित)
कीर्तीला मुनि सांगती चरित तें ऐके सती गोडसें ।
मारी त्या असुरां बघून सुर तें पुष्पीं यजीती असे ।
आनंदें प्रभुला स्तवीत गृह तें दीशापती आदिक ।
चारी वर्ण तसे अनेक जिव त्या आधार तूं रक्षक ॥१॥
कर्माग्रें तुज पूजिती जगति ते धुंडीत सारेच ते ।
देती नाम तुला म्हणून म्हणती ढुंढी पुढें राज ते ।
ढूंढीराज तुझें प्रथीत मग तें झालें असें नाम तें ।
पूजाध्यान तसें स्मरोन बघती तूझ्या स्वरुपास ते ॥२॥
धर्मार्थायुत काम-मोक्ष मिळती त्या साधनांनीं प्रभू ।
ऐसा तो स्तविला सुरादि वहिला पूजा करुनी प्रभू ।
आम्ही त्या प्रभुला समर्पण तदा मांदार-पुष्पें शमी ।
केली तीं प्रभूंनीं स्व-भक्त म्हणूनी स्वीकारिलीं त्या नमीं ॥३॥
(गीति)
देव गजानन राहे, निर्मित मूर्तीसहीत काशीस ।
ढुंढीराजप्रभूचें, ऐकें आख्यान हें वदे सतीस ॥४॥
सूतांनीं त्या मुनिंना, सत्रामाजी कथीत हें केलें ।
भृगु भूपतीस सांगति, चौघांनीं तें समग्र आयकिलें ॥५॥
ऐसें वृत्त कथी तो, वाचकनविसूत ऐक ते कीर्ती ।
कवनें करुन गुंफी, गणपतीचीं ती अगाध हे कीर्ती ॥६॥