(गीति)
भीषण दैत्य बरोबर, देवांतक घेउनी पुरीं आला ।
हें वर्तमान ऐकुन, काशीराजा भिऊन ये बिदिला ॥१॥
तेथें विनायकासी, भेटुन प्रार्थी बहूत विनयानें ।
यांतुन कीं रक्षावें, मागे चरणीं सुभाव प्रेमानें ॥२॥
विज्ञप्ती ऐकुनियां, देव विनायक करीत ती अयती ।
तत्काळ रुप लघू तें, त्यजिलें तेव्हां सुभव्य हो मूर्ती ॥३॥
हरि हें वहन जयाचें, सिद्धी बुद्धी विशाल ते बाण ।
हीं हीं संनिध आलीं, देवांतक सैन हें जणूंच टोळवण ॥४॥
ठरवी एकानें कीं, युद्धा जाणें करुं नये समरीं ।
सिद्धीला आज्ञा दे, साती सखियासहीत दळभारी ॥५॥
अरिसी आपण लढणें, गर्जे तेव्हां विनायक प्रभु तो ।
मारी हांक तयाला, इतुक्यामध्यें बघे रणीं सखि तो ॥६॥
अणिमा गरिमा महिमा, लघिमा प्राप्ती प्रकाम्य नी विषिता ।
अणखी इषिता ऐशा, आठहि सिद्धी असंख्यदल जनिता ॥७॥
युद्धारंभ भयंकर, झाला तेव्हां असूर बहु मरती ।
शुक्राचार्य तयाला, पुनरपि निर्मीत तेधवां लढती ॥८॥
यास्तव असूरसेना, झाली नाहीं रणांत कमजोर ।
ध्यानीं येतां प्रभुला, इषिता नामक सखी करी चतुर ॥९॥
रागानें कृत्या ती, निर्मुन रणिं त्या गुरुंस उचलाया ।
आज्ञा दिधलि सखीनें, उचलुन बरबरमधेंच टाकाया ॥१०॥
दुसर्या खंडामधला, समूह झाला इथें पुरा वदतों ।
झालों सजीव म्हणुनी, सद्भावें त्या प्रभूस कीं नमितों ॥११॥
अर्पी पुष्पें ताजीं, मांदाराचीं म्हणून हीं कवनें ।
ध्यावी विनायकानें, शुक्लासम मानुनी मला प्रभुनें ॥१२॥