श्रीगणेशाय नमः ॥
कृष्णानुसूया स्मरता क्षणी ॥ आनंददत्त हा प्रगटे मनी ॥ पापपिशाचे वनोवनी ॥ पळत सुटती भीतीने ॥१॥
म्हणे अग्निसुत कृष्णेमधी ॥ तीर्थे आहेत कोट्यावधी ॥ महिमा तयांचा अल्पबुद्धी ॥ काय वानू ऋषी हो ॥२॥
ज्वालातीर्थ परम पावन ॥ तेथ आले जरी मरण ॥ तरी फिरोनि जननीस्तन ॥ तो न पाहे कदापी ॥३॥
केदारतीर्थी उदकपान ॥ किंवा करी जो सोमपान ॥ तया जे का पुण्य जाण ॥ तेचि कृष्णेसि स्पर्शिता ॥४॥
धन्य पराशर महातीर्थ ॥ घेता जयाचे दर्शन त्वरित ॥ तुष्ट होतसे रमाकांत ॥ भक्तदैवत नरहरी ॥५॥
जेथे ज्ञानी नित्य मुक्त ॥ वास करिती सदोदित ॥ पिंडप्रदाने कुले सप्त ॥ मुक्त होती जेथ पै ॥६॥
एक असता नरहरी ॥ त्रिधा होय हा कृष्णातीरी ॥ नृसिंहतीर्थी एक दुसरी ॥ मूर्ति मंत्राख्य मुनी हो ॥७॥
अज्ञानमार्गे जे वर्तती ॥ मंत्रहीन जे दिन असती ॥ तया प्रत्यक्ष ती जी मूर्ती ॥ ज्वालास्वरूपी होय ही ॥८॥
याचिविषयी कथा एक ॥ असे पातकनिवारक ॥ नंदिग्रामी विप्र धनिक ॥ विष्णुशर्मा नामक ॥९॥
पंचरात्रागमज्ञ वर ॥ ज्ञानी सत्य प्रिय उदार ॥ परी तयाची कृपण फार ॥ भार्या असे मुनी हो ॥१०॥
संगे तियेचा पती तोही ॥ न करी धर्म कधी काही ॥ देखोनि अतिथीस नाही नाही ॥ बोले सदाही स्त्रीजित ॥११॥
यापरी कितीएक दिवस ॥ जात असता वैशाखमास ॥ ऐन दोनप्रहरी घरास ॥ यती भिक्षेस पातला ॥१२॥
करिता उच्चार नारायण ॥ विष्णुशर्मा म्हणे ऐकून ॥ येथे कदा न मिळे अन्न ॥ यतिचिन्हधारक वंचका ॥१३॥
अहो तुम्ही तरी यती कैसे ॥ यतिधर्म तो दूर असे ॥ तुह्मा लागले उदरपिसे ॥ बरे यतीसे शोभता ॥१४॥
सदा रहावे वनी यतीने ॥ तेथेचि कंदमूल खाणे ॥ सच्चिदानंदी निमग्न असणे ॥ धर्म यतीचा हाचि हो ॥१५॥
ऐसे बोलता तो स्त्रीजित ॥ क्षमाशीलही यती त्वरित ॥ कोपोनि म्हणे गा तू यथार्थ ॥ वदसी सर्वज्ञ आम्हांसी ॥१६॥
कृपा करावी तुजवरी ॥ म्हणोनि आलो मी तरी ॥ असो गृहस्थधर्म परी ॥ सांग झडकरी मला हो ॥१७॥
होईल आपुला धनव्यय ॥ म्हणोनि झालासि तू कदर्य ॥ धिक् गृहस्थाश्रम विनिंद्य ॥ तुझा अधमाधमा रे ॥१८॥
ऐसे यतीचे ऐकोनि वचन ॥ विष्णुशर्मा खिन्न वदन ॥ जाया तयाची धरी मौन ॥ काही न बोलती उभयता ॥१९॥
पुण्यविरहित ते दंपती ॥ करोनि गेला तोही यती ॥ काय जाहली कथा पुढती ॥ ऐका आता कथीन ॥२०॥
कृष्णकथा इक्षुदंड ॥ चाखोनि पाहता रस उदंड ॥ पावाल तृप्ति तेणे अखंड ॥ त्रेचाळिसावा अध्याय हा ॥२१॥
इति स्कंदपुराणे श्रीकृष्णामाहात्म्ये कृपणब्राह्मणकथावर्णनं नाम त्रिचत्वारिंशोऽध्यायः ॥४३॥