पंचीकरण - अभंग ११ ते १५

॥११॥
साधुसंगें साधु भोंदुसंगें भोंदु ।
वादुसंगें वादु होत असे ॥१॥
होत असे लाभ भल्याचे संगतीं ।
जाय अधोगतीं दुष्टसंगें ॥२॥
दुष्टसंगें नष्ट झाला महापापी ।
होतसे नि:पापी साधुसंगें ॥३॥
संग जया जैसा लाभ तया तैसा ।
होतसे आपैसा अनायासेम ॥४॥
अनायासें गति चुके अधोगति ।
धरितां संगति सज्जनांची ॥५॥
सज्जनांची कृपा जयालागीं होय ।
तयालागीं सोय परत्रींची ॥६॥
परत्रींची सोय भक्तीचे उपाय ।
चुकती उपाय दास म्हणे ॥७॥
॥१२॥
दुर्जनाचे संगें होय मनोभंग ।
सज्जनाचा योग सुख करी ॥१॥
सुख करी संग संतसज्जनाचा ।
संताप मनाचा दूरी ठाके ॥२॥
दूरी ठाके दु:ख होय सर्व सुख ।
पाहो जातां शोक आढळेना ॥३॥
आढळेना लाभ तेथें कैंचा क्षोम ।
अलभ्याचा लाभ संतसंगें ॥४॥
संतसंगीं सुख रामीं रामदासीं ।
देहसंबंधासी उरी नाहीं ॥५॥
॥१३॥
साधु आणि भक्त व्युत्पन्न विरक्त ।
तपोनिधि शांत अपूर्व तो ॥१॥
अपूर्व तो जनीं शुद्धसमाधानी ।
जनाचे मिळणीं मिळूं जाणे ॥२॥
मिळों जाय जना निर्मळ वासना ।
अंतरीं असेना निंदाद्बेष ॥३॥
निदाद्वेष नसे जनिं लय असे ।
तेथें कृपा वसे सर्वकाळ ॥४॥
सर्वकाळ जेणें सार्थकीं लाविला ।
वंश उद्धरिला नामघोषें ॥५॥
नामघोष वाचे उच्चारी सर्वदा ।
संताच्या संवादा वांटेकरी ॥६॥
वांटेकरी झाला सायुज्यमुक्तीचा ।
धन्य तो दैवाचा दास म्हणे ॥७॥
॥१४॥
ऐसा कोण संत जो दावी अनंत ।
संदेहाता घात करूं जाणे ॥१॥
करूं जाणे साधकांचें समाधान ।
जया भिन्नाऽभिन्न आढळेना ॥२॥
आढळेना जया आपुलें पारिखें ।
ऐक्यरूपें सुखें सुखावले ॥३॥
सुखावला ज्याचे संगतीं साधक ।
साधु तोचि एक धन्य जगीं ॥४॥
धन्य तेचि जगीं जे गुण बोलिले ।
दास म्हणे झाले पुरुष तेचि ॥५॥
॥१५॥
संतांचेनि संगें देव पाठीं लागे ।
सांडूं जातां मागें सांडवेना ॥१॥
सांडवेना सदा देवसमागमीं ।
बाह्म अंतर्यामीं सारिखाची ॥२॥
सारिखाचि कडे कपाट-शिखरीं ।
गृहीं वनांतरीं सारिखाची ॥३॥
सारिखाचि तीर्थीं सारिखाचि क्षेत्रीं ।
दिवस आणि रात्री सारिखाची ॥४॥
सारिखाचि अंत नाहीं तो अनंत ।
रामदासांकित मावळला ॥५॥