पंचीकरण - अभंग १२१ ते १२५

॥१२१॥
होते आठवण तेंचि अंत:करण ।
आतां सावधान मन ऐका ॥१॥
संकल्प विकल्प होय नव्हे वाटे ।
तेंचि मन खोटें काल्पनिक ॥२॥
होय नव्हे ऐसा अनुमान झाला ।
निश्चयचि केला तेचि बुद्धि ॥३॥
निश्चयचि केला तयाचेम चिंतन ।
तेंचि चित्त जाण निश्चयेंसी ॥४॥
अहंकारासवे देह चालताहे ।
दास म्हणे पाहे अनुभवें ॥५॥
॥१२२॥
करावें तें काय तेणें होतें काय ।
अनुमाने काय प्रत्यय होतो ॥१॥
प्रत्यय होतो काय ऐसेंहि कळेना ।
नये अनुमाना सर्व कांहीं ॥२॥
सर्व कांहीं एका आत्मज्ञानाविण ।
दिसताहे शीण वाउगाची ॥३॥
वाउगाचि लाभ प्रचीति केवळा ।
उगाचि आगळा दिसताहे ॥४॥
दिसताहे फळ लोकचि म्हणती ।
आपुले प्रचीति कांहीं नाहीं ॥५॥
कांहीं नाहीं पूर्वजन्मींचें स्मरण होय विस्मरण ।
सर्व कांहीं ॥६॥
सर्व कांहीं मागें जाहाले कळेना ।
म्हणोनि फळेना केलें कर्म ॥७॥
केलें कर्म केणें कोणासीं पुसावें ।
अनुमानें व्हावें कासाविस ॥८॥
कासाविस झाला कर्मै जाजावला ।
व्यर्थ श्रम गेला अंतकाळीं ॥९॥
अंतकाळीं गेला सर्व सोडूनियां ।
भ्रमला प्राणिया विस्मरणें ॥१०॥
विस्मरण जाय सदुरु-करितां ।
दास म्हणे आतां गुरु करी ॥११॥
॥१२३॥
प्रत्ययाचें ज्ञान तेंचि तें प्रमाण ।
येर अप्रमाण सर्व कांहीं ॥१॥
सर्व कांहीं धर्म आणि कर्माकर्म ।
चुकलिया वर्म व्यर्थ जाती ॥२॥
व्यर्थ जाती जन्म ज्ञाना-वांचूनियां ।
केले कष्ट वायां निरर्थक ॥३॥
निरर्थक जन्म पशूचिया परी ।
जंव ते अंतरीं ज्ञान नव्हे ॥४॥
ज्ञान नव्हे सोपे तें आधीं पहावें ।
शा श्वत शोधावे दास म्हणे ॥५॥
॥१२४॥
आईआधीं पुरुष हेंचि विचारावें ।
आपुलें करावें समाधान ॥१॥
समाधान होय देव देखिलिया ।
देवाविण वायां शिणों न ये ॥२॥
शिणो नये देव असोनि सर्वत्र ।
हें तों देहयंत्रं नाशिवंत ॥३॥
नाशिवंत देहो ना हीं त्या संदेहो ।
दास म्हणे पाहा हो परब्रह्म ॥४॥
॥१२५॥
ज्याचें नाम घेसि तोचि तूं आहेसी ।
पाहे आपणासि शोधोनियां ॥१॥
शोधितां शोधितां मीपणाचि नाहीं ।
मीपणाचें पाळी मूळ बरें ॥२॥
मूळ बरें पाही न रानीं या राहा ।
आहा तैसे आहा सर्वगत ॥३॥
सर्वगत आत्मा तोचि तूं परमात्मा ।
दास अहमात्मा सांगतसे ॥४॥