(गीति)
मिळतां गजाननाचा, इच्छित वर तेधवां उमा तोषे ।
त्यातें नित्य स्तवूनी, ध्यान तिला लागलें असे घोषें ॥१॥
चिंती मनांत निशिंदिनीं, देव गजानन कधीं बरें जनित ।
होई वेड तियेला, लागे ऐसा प्रकार तो घडत ॥२॥
पूजी गजाननाची, मृण्मयमूर्ती करुन ती गिरिजा ।
तद्दिनिं तीथ चतुर्थी, नभ मासांतिला अशी असे ओजा ॥३॥
मृण्मय-मूर्ती झाली, सजिव अशी ती उमेपुढें ठेली ।
नंतर बालक बोले, ज्याच्या स्तवना करुन ती घाली ॥४॥
तो मी गणेश जन्मुनि, झालों अवतीर्ण मी वधीं सिंधू
भाषण ऐकन गिरिजा, युगल-द्वय-दुग्ध-युक्त जणुं सिंधू ॥५॥
उचली सत्वर सूता, अंकीं घेऊन त्या पय प्रासा ।
देती झाली बसुनी, केवळ स्नानास घालिते व्यासां ॥६॥