(दिंडी)
सती दुर्गा ती नाथ खिन्न पाहे ।
तया संबोखी बोध करित आहे ॥
नका पीडूं कीं देवविप्रधेनू ।
शरण जावें त्या शिवा उमा-सोनू ।
जशी रुग्णासी औषधी रुचेना ती ।
सतीवाणी त्या रुचत नसे जी ती ॥
कथी प्रेमानें शुद्ध सरळ कांता ।
न जाणे तो असुर तिची वार्ता ॥२॥
करी आयति तो द्वितिय दिनीं सिंधू ।
कर्ण वेष्टुनियां सिद्ध होत युद्धू ॥
अती त्वेषानें ठरवि युद्ध द्यावें ।
कला विकलाला पाठवीत भावें ॥३॥
असुर होते ते मेहुणेच त्याचे ।
निघति युद्धासी सैन घेति त्याचें ॥
तयां वीरांसी पुष्पदंत नंदी ।
सिद्ध झाले ते शिरत रणीं संदी ॥४॥
उभय पक्षांचें घोर युद्ध झालें ।
पुढति नंदी त्या असुरदलीं चाले ॥
पाद शिंगांनीं पुच्छ तडाक्यांनीं ।
असुर वधिले ते बहुत विक्रमांनीं ॥५॥
परी कल नामें असुर पाश टाकी ।
धरी नंदीला बघुन वीर हें कीं ॥
दलीं सेनानी वीरभद्र यांनीं ।
बहुत शूरत्वें समर करित दोनी ॥६॥
घेति प्राणासी संगरीं कलाच्या ।
सदनिं विकलासी पाठवी यमाच्या ॥
पुढति वधिती ते असुर रणीं वीर ।
पळति समरांतुन असुर बहुवीर ॥७॥
म्हणून झालें तें युद्ध पुरें शांत ।
कळलि सिंधूसी समरिं घडे मात ॥
कथी व्यासासी युद्ध सुधासिंधू ।
अणखि युद्धासी करिल बरें सिंधू ॥८॥