(गीति)
बालक गजाननाला, होतां दश-मास पूर्ण त्या समयीं ।
अजगर असूर दिसतां, जाइ गजानन त्वरीत त्या ठायीं ॥१॥
अजगर मुख पसरी तों, शिरला सत्वर तया मुखामाजी ।
उदर विदारुन झडकरी, पडला बाहेर तो प्रभू हो जी ॥२॥
एकादश मासांचा, होतां बालक करीत तो लीला ।
वाटे मोद जनांना, करिती कौतुक अगाध त्या लीला ॥३॥
शलभासुर तेथें कीं, गणपति वध इच्छुनी गृहामाजी ।
आला पाहुन बालक, पाठीमागें धरावया काजी ॥४॥
धरिला असूर लीलें, उपटी पंखांस बाल गमतीनें ।
चावे शलभासुर तो, आपटि त्याला धरुन जोरानें ॥५॥
प्राण तयाचा गेला, राक्षस झाला त्वरीत पूर्ववत ।
पाहति जन तेथींचे, कौतुक करिती शिशूस जें उचित ॥६॥