(गीति)
शौनक आदि करुनी, सत्राला प्राप्त जाहले मुनि ते ।
गणपतिपुराण कथिती, पुराणपटु सूत तेधवां त्यातें ॥१॥
भृगुमुनि पुराण कथिती, ऐकाया सोमकांत सहचारी ।
त्याचि सुधर्मा कांता, संगें होते अमात्य द्वयचारी ॥२॥
ऐकें पुराण भूपति, तेव्हांपासून पुराण पूर्ण करी ।
तोंवरि च्युतवृक्षाची, रक्षासिंचन करीतसे स्वकरीं ॥३॥
तें पुण्योदक होतें, संजीवनयुक्त श्रवण करण्याचें ।
उदकें सजीव तरुवर, झाला नृपती सुदेह फल त्याचें ॥४॥
नृपती सुंदर पाहुन, आश्चर्ये चकित जाहले लोक ।
भृगुंनीं आज्ञा दिधली, सदनीं जाण्यास ऐकती लोक ॥५॥
वदला भृगूंस भूपति, अपुलें तप नी पुराण गणपतिचें ।
सामर्थ्य असे अद्भुत, उद्धरिलें मीं म्हणून शिशु तुमचें ॥६॥
मजला राज्यादिकही, गरज नसे वाटतें भृगू मुनि हो ।
इतुक्यामध्यें गगनीं, घंटारव होतसे बघे वर हो ॥७॥
आलें विमान तेथें, म्हणती भृगु सोमकांत भूपासी ।
तुजला गणेशलोकीं, नेण्यासाठींच ये वनिंसी ॥८॥
जावें गणेशलोकीं, वदतां मुनिंनीं विमान देखियलें ।
भूपति म्हणे मुनींसी, श्रवणीं महिमा कसा असे कळलें ॥९॥
ऐसें भाषण होतां, तों आले दूत त्या गणेशाचे ।
भक्ति तुझी श्रीप्रभुंनीं, पाहुन लोकीं अणा वदे वाचे ॥१०॥
अमुचे समीप यावें, ध्यावें सुख तें गणेशलोकाचें ।
ऐकुन गहिंवर आला, बोले दूतांस त्या स्वरें वाचे ॥११॥
केलें गजाननानें, माझे स्मरणास हेंच आश्चर्य ।
अपुली आज्ञा असल्या, तरि बैसें मी सुयोग्य मुनिवर्य ॥१२॥
आलिंगिलें मुनींनीं, वदले माझें तुला असो स्मरण ।
घेउन निरोप नंतर, यानासी सव्य घातलें जाण ॥१३॥
भृगुला वंदन केलें, पत्नीसह बैसले विमानांत ।
नंतर दूतांनीं तें, चालविलें बहु त्वरीत गगनांत ॥१४॥
नंतर दंपत्यांनीं, देखियलें कीं स्वपूर नयनांनीं ।
झालें स्मरण तियेला, पुत्रासी भेटुं येतसे ध्यानीं ॥१५॥
पत्नीभाषण ऐकुन, राजाचें मन तदर्थ पाझरलें ।
दूतांकडून भूपें, नगरासंनिध विमान उतरविलें ॥१६॥
नंतर अमात्य दोनी, उतरुन गेले सुतास कळवाया ।
बघतां अमात्य त्यांना, उतरे असनावरुन भेटाया ॥१७॥
पुत्रानें पितरांचें, पुशिलें आधीं त्वरीत तें क्षेम ।
कथिती अमात्य त्यातें, घडलेलें सारभूत तें क्षेम ॥१८॥
अपुले तात विमाना, भेटीसाठीं बसून यानांत ।
उत्कठेनें आली, यास्तव आपण त्वरें चला म्हणत ॥१९॥
ऐकुन अमात्यभाषण, पौरजनांसह निघोन युवराज ।
दर्शन घेण्यासाठीं, नगराबाहेर येतसे सहज ॥२०॥
युवराज येत भेटी, कथिलें भूपा अमात्य येऊन ।
बघती वाट तयाची, उत्कटप्रेमें जसा शशी सान ॥२१॥
इतुक्यामध्यें तेथें, पौरजनांसह समस्त परिवारें ।
आला सत्वर भेटी, जननी-जनका नमीत परिवारें ॥२२॥
नूतन वर रमणीसी, आलिंगी त्यापरीच शशिकांत ।
आलिंगी सूतासी, कथिलें श्रीचें पुराण जें श्रूत ॥२३॥
मागे निरोप भूपति, तेव्हां रुदती समस्त तेथें कीं ।
अपणां त्यजून मागें, दुःखदसें राहणें जगीं हिन कीं ॥२४॥
अपुल्यासमीप यावें, वाटे आम्हीं समस्त वृंदांनीं ।
ऐकुन भूपति देई, श्रवणाचें पुण्य त्यांस उदकांनीं ॥२५॥
निष्पाप नगरवासी, झाले सर्वत्र त्याच उदकानें ।
झाले विमानवासी, गेले गगनांत यान वेगानें ॥२६॥
झाले समस्त हर्षित, नाम गजानन म्हणून घोषरव ।
झाला प्रभूत गगनीं, महिमा प्रकटे महींत हा भाव ॥२७॥
जेव्हां विमान गेलें, काशी-नगरावरुन चालून ।
तेव्हां दूतांनीं त्या, भूपाला श्रेष्ठ कां असे स्थान ॥२८॥
गणपति असंख्य नामें, सांगुन स्थापन इथेंच त्या मूर्ती ।
असती यास्तव नगरीं, पुण्यप्रदही म्हणून ही कीर्ती ॥२९॥
या मूर्तीचीं नामें, वदनीं वदतां पिडा न हो विघ्न ।
दूर्वा तंडुल तिल वा, शमिपत्रीं पूजितांच निर्विघ्न ॥३०॥
इच्छित कार्य खरोखर, होतें साध्य प्रभूस यजितां तें ।
आयुष्य पुष्टि-वर्धित, होती तैसें अरोग्य सुख मिळतें ॥३१॥
ऐसें महत्त्व नामीं, कथिती भूपा म्हणून तें गावें ।
प्रभु-लोक-मार्ग क्रमितां, ऐकत नृपती सुलोकिं तो पावे ॥३२॥