(उपेंद्रवज्रा)
गजाननाचा व्रतबंध झाला ।
पाहून मित्रां बहु मोद झाला ॥
गजाननासी म्हणतात मित्र ।
पढावयासी कथि वेदमंत्र ॥१॥
ठेवी तयांच्या शिरसीं सु-हस्त ।
त्वरीत वेदां म्हणती समस्त ॥
द्विवेद त्यांना परिपूर्ण आले ।
तृतीय वेदां म्हणतात बाळें ॥२॥
मयूरवाणी श्रवली द्विजांनीं ।
त्वरीत येती सदनीं उडूनी ॥
बहू मुनी ते बहु थक्क झाले ।
गजाननें कौतुक दाखवीलें ॥३॥
असूर आला कपटी स्वरुप ।
सजून तेथें वनिंचे जिराप ॥
त्यजून पाशें वधिला असुर ।
दिसोन आला सकळां प्रकार ॥४॥
समीप अंडया उबवीत होती ।
खगेंद्र माता बसली निगूती ॥
गणेश फोडी चूकवून अंडें ।
प्रचंड पक्षी जनिला सुकोडें ॥५॥
गणेश बाळांसह युद्ध पक्षी ।
करीत तेव्हां बहुसाळ पक्षी ॥
गणेश टाकी अयुधास जेव्हां ।
उडोन गेला गगनांत तेव्हां ॥६॥
तेथून खालीं उतरे मुलांस ।
त्वरित झेंपें धरि तो तयांस ॥
गतीस पाहे गणनाथ जेव्हां ।
पृष्ठीं बसे सत्वर नाथ तेव्हां ॥७॥
खगेंद्र माता वळखे गणेशा ।
तयास बोले वचनांस ऐशा ॥
मदीय अंडें जरि फोडिलेंस ।
वहान होवो खग आपणांस ॥८॥
करील हानी अहि सर्व जात ।
पुत्रांस माझ्या करि बंधमुक्त ॥
असें पतीचें भवितव्य माझें ।
सुतांस देवा करि साह्य माझें ॥९॥
त्वरीत कार्या करि सिद्ध भाव ।
सुता न देवा तव युग्मनांव ॥
मिळून व्हावें सगळें सुनांव ।
वरास देई मम पूर्ण भाव ॥१०॥
इच्छेपरी तो वर देइ तीस ।
गणेश नामें करि पूर्ण आस ॥
तिथून झाला मयुरेश्वराख्य ।
तैसाच बाळां कथि हा वराख्य ॥११॥
म्हणून बैसे मयुरावरी तो ।
त्वरीत आला सदनीं प्रभू तो ॥
कथीत व्यासां विधिही कथा ती ।
नृपास सांगे भृगु आश्रमीं ती ॥१२॥