(गीति)
इंद्रसभेमध्यें कीं, नामें क्रौंचाख्य एक गायक तो ।
मुनिवर्य वामदेवा, लत्ता लागे चुकून तो उठतो ॥१॥
क्रौंचास शाप देती, भीषण मूषक त्वरीत तूं होईं ।
झाली मूषकशापें, पाराशर आश्रमांत तो जाई ॥२॥
खाउन वस्तू त्यांच्या, नाशी मूषक बहूत पीडा दे ।
स्मरती मुनी प्रभूला, वदती मूषक बहूत पीडा दे ॥३॥
प्रभुंनीं परिसुन आज्ञा, मूषकहननास पाश टाकियला ।
पाशें दुःखित होउन, प्रभुसी आर्तस्वरें तिथें वदला ॥४॥
प्रभु मूषकास म्हणती, वर मागें तूं त्वरीत मजपाशीं ।
गर्वित मूषक वदला, नच मागें मी वरास तुजपाशीं ॥५॥
मूषक वदे प्रभूला, वर मागें तूं त्वरीत ये समयीं ।
गर्विंत वाणी ऐकुन, म्हणती वाहन मदीय तूं होईं ॥६॥
बोलुन पृष्ठीं बैसे, भारानें दीन होत मूषक कीं ।
त्या दिवसापासुन तो, वाहन झाला सुवृत्त हें ऐकीं ॥७॥
याविषयीं दुसरीही, गोष्ट असे ती तुम्हांस कथिं व्यासा ।
शांतपणें ऐकावी, कथिति विधि भूपती तुम्ही परिसा ॥८॥
प्राचीन काळीं होते, मुनि नामे सौभरी मुनी श्रेष्ठ ।
नाम मनोमयि साध्वी, रुपीं सुंदर बहूत गुण इष्ट ॥९॥
एके समयीं मुनि ते, जाती वनिं चित्त शांत होण्यास ।
ऐशा वेळीं येई, नामें क्रौंचाख्य एक सदनास ॥१०॥
मुनिपत्नि त्यास दिसली, कामातुर होउनी धरी हस्त ।
पतिआज्ञेवांचुन ती, शाप न देतांसुबोध करि मस्त ॥११॥
इतुक्यामध्यें तेथें, सौभरि येती प्रकार तो बघत ।
क्रोधित मुनी झाले ते, भाकी करुणा क्षमा करा वदत ॥१२॥
सौभरि वदती शापा, मी नसतांना सतीस धरिलेंसी ।
नीचा सत्वर मूषक, जन्मा येशी घरोघरीं फिरसी ॥१३॥
चौर्ये उदर भरावें, शापित नाहीं सुभाग्य हें समज ।
झाला मूषक मग तो, पाराशर आश्रमीं पडे सहज ॥१४॥