(शिखरिणी)
सभेमध्यें बोले असुर सकळां गर्व करुनी ।
असा आहे कोणी त्रिजगीं मजसी युद्ध करुनी ॥
स्वयें सामर्थ्यानें अपयश मशीं देइल असा ।
ध्वनी झाला तेथें असुर श्रवणीं जाइल असा ॥१॥
नसे दैत्या गर्वे चढुन वदणें योग्य तुजला ।
उमेपोटीं होई सकल जगताधार असला ॥
प्रभू तूतें मारी झडकरि तुझा माज जिरव ।
अशी वाणी व्योमीं ध्वनित अशि झाली श्रवि रव ॥२॥
(इंद्रवज्रा)
सिंधूर आधीं गिरि आक्रमितो । तेथें नसे शंकर भेटला तो ।
जाई वनीं सत्वर पातला तो । मारावया पार्वति धांवला तो ॥३॥
तेथें प्रभू तो शिशुरुप झाला । इच्छेपरी तो शिशु देखियेला ।
सिंधूर मारी नच पार्वतीला । दोघांस नेई मुर त्या क्षणाला ॥४॥
विचार केला बुडवूं द्वयाला । तेथून गेला मग सागराला ।
केला प्रभूनें जड देह जेव्हां । टाकी शिशूशीं जलिं दैत्य तेव्हां ॥५॥
होती नदी सोज्ज्वल नर्मदा ती । रक्तें खडे ताम्र सुवर्ण होती ।
झालें तिथें कुंड पवित्र नामी । झालें प्रसिद्ध प्रभुकुंड नामी ॥६॥
झाली नदी पावन याच योगें । होती खडे हेच गणेश योगें ।
वाटे तया शत्रु बरा निमाला । कुंडांतुनी भीषण वीर आला ॥७॥
बोले तया शत्रु दुजेंच धामीं । वाढे तुझा शत्रु जगांत नामी ।
बोलोन तो गुप्त तिथेंच झाला । सोडी उमा दैत्य तसाच गेला ॥८॥