(गीति)
मयुरेश-पुरामाजी, मयुरावर बसुन येत मयुरेश ।
सिद्धीबुद्धीसह तो, कार्तिक मानस धरीत मयुरेश ॥१॥
मृत-शिवगणास उठवी, अमृतदृष्टी बघून मयुरेश ।
स्थापी सभागृहासी, वसवी देवालयास मयुरेश ॥२॥
(भुजंगप्रयात)
पुरा पूर्वभागामधें स्थापि यांस ।
रती आणि भर्ता दिलें स्थान खास ।
तिथें स्थापि देवी म्हणे मांजराई ।
असे साक्ष आतां तिथें भक्त जाई ॥३॥
पुरा याम्य-भागामधें स्थापि यांस ।
शिवा-पार्वतीला दिलें स्थान खास ।
तिथें स्थापि देवी म्हणे वीरजाई ।
अए साक्ष आतां तिथें भक्त जाई ॥४॥
प्रतीचे दिशें स्थापि वाराहधर्णी ।
तया संनिधीं दीधलें स्थान वर्णी ।
असे आश्रमा नाम त्या देवतेचें ।
असे साक्ष आतां तिथें जाति साचे ॥५॥
तिथें उत्तरें स्थापि विष्णूस व्यासा ।
तया संनिधीं स्थापि मुक्ताइ खासा ।
प्रभू-मानसा पाहुनी देव सारे ।
तिथें नांदती सांगती भक्त सारे ॥६॥
म्हणूनी करावी पुराचीच यात्रा ।
मनावासना पूर्ण होतील मित्रा ।
मयूरेश्वरानें पुरीं वास केला ।
बहू काळ त्याचा इथें खास गेला ॥७॥
पुढें इष्ट-मित्रां तशा सर्व देवां ।
अणूनी तयांना वदे पूर्ण-भावा ।
अहो देव हो सिंधुदैत्या वधाया ।
जगीं जन्मलों कार्य हेंची कराया ॥८॥
अतां संपलें कार्य हें या युगाचें ।
अधर्मास नाशी स्वतां आवनीचें ।
मला द्यावि आज्ञा स्वधामास जाया ।
नका दुःखि होऊं पुन्हां येई ठायां ॥९॥
(गीति)
सिंधुरहननासाठीं, उदरीं जन्मेन साच गे माये ।
बंधूला स्कंदानें, आलिंगन दीधलें असे मायें ॥१०॥
मयुर्द दिला स्कंदाला, मयुरेश्वर नाम ठेविलें त्याचें ।
एणेपरि स्कंदाला, गणपति करि शांत चित्तसें वाचें ॥११॥
स्मरतां येइन भेटी, वदता झाला तयांस ये रीती ।
संकटहरणासाठीं, अश्वासन देतसे सुरां प्रीती ॥१२॥
गणपति पुसून सर्वां, अंतरधानाप्रती तिथें गेला ।
त्रेतायुगांत जन्मुन, द्वापारींच्या पथास अनुसरला ॥१३॥
विधिनें व्यासां कथिलें, मयुरेशाचें चरित्र परिसाया ।
जे जे परिसति चरिता, वर्धित वयसा सुकीर्ति पसराया ॥१४॥
आणखि इच्छा त्यांच्या, होती त्या पूर्ण कीं हि श्रवणांनीं ।
शूद्रहि पुनीत होतो, साधन सोपें म्हणून विधि वानी ॥१५॥
दुसर्‍या खंडाचा हा, भाग सहावा सुपूर्ण प्रभु करवी ।
कवनें सुमनें गुंफुनि, प्रभुकंठीं हार घाल हें सुचवी ॥१६॥