(गीति)
व्यासें विधीस पुशिलें, मयुरेश्वर नाम हें गणेशाचें ।
झालें मशीं कथी हें, पूर्वीचें वृत्त जाहलें मधूवाचे ॥१॥
कथितो विधी तयाला,ऐके वृत्तास चित्त देऊन ।
भूपति शेष तलस्थचि, बैसे असनीं सभेंत जाऊन ॥२॥
परिवार वासुकीसह, जमले सारे अही तिथें जेव्हां ।
त्यांची माता कद्रू, तेथें आली कथावया तेव्हां ॥३॥
अवमानिलें मला कीं, विनतेनें सवतभाव जाणून ।
मृत्यूपरीच झालें, दुःख मशीं सांगतां मला ऊन ॥४॥
असल्या पराक्रमासी, जरि करणें सत्य हें तुम्हां उचित ।
तैसा नसेल तुमच्या, आंगीं तरि मी त्यजीन जिव खचित ॥५॥
ऐकुन माता वचना, शेषाला त्वेष येइ बहुसाळ ।
पाठवि विनतासदनीं, सैन्यासह वासुकीस भूपाळ ॥६॥
घेरिति तियेस अहिते, अणिलें शेषासमीप विनतेस ।
स्मरली विनता गरुडा, तों आला धावुनी त्वरें खास ॥७॥
श्येन जटायू आले, संपाती आदिकरुन बहु पक्षी ।
अहिंसी युद्ध कराया, सिद्ध असे थोर थोर ते पक्षी ॥८॥
अहिंनीं पराभवीतां, गरुडानें घेतलें लघू रुप ।
मातेस घेउनी तो, आला सदना त्वरीत खगभूप ॥९॥
विनता पतीस सांगे, घडलेलें वृत्त तेधवां ऐके ।
बोले तियेस देउन, धीर स्वयें तो वदे तिही ऐके ॥१०॥
प्रसवसि आणखि अंडयां, त्यांसी फोडी गजानन प्रभु तो ।
पक्षी जनीत होइल, रव करितां ऐकुनी ध्वनी मग तो ॥११॥
श्रवणीं पडतां ध्वनि कीं, अपयशि अहि ते समस्त होतील ।
ऐकुन मुदीत झाली, विनता तेव्हां सु-अंड घालील ॥१२॥
कांहीं अवधी जातां, अंडें घाली त्वरीत ती विनता ।
रक्षी मातीमाजी, वेष्टण वल्कल तयास हो पुरितां ॥१३॥