रूप जैसा ऐना, चकचकाट पाहुन तुजवर दिल फिरला ।
ये शेजारीं बैस, अमळशी काढ पदर मुखडयावरला ॥धृ०॥
ठाणमाण कल्याण वासना गुणसुंदर बहुतापरिची ।
नाहीं कुणाची दर्द जरा, तूं पाच्छाइण अपल्या घरची ।
चिरकंचुकि भूषण नागमंडित सरळ वेणि पाठीवरची ।
लहान चिरी कुंकाचि कपाळीं, लाल जशी पिकली मिरची ।
नव्हे पदर वर घडी सारखी, आंतबाहेर येकअंतरची ।
उदंड काष्ठे काय साम्यता लागे मैलागिरिची ? ।
कधिं लागशिल हतीं ? घराचा तुझ्या अम्ही थारा धरिला ॥१॥
नदर वयांत भ्ररली भरनौती, गोड जशी साखरपेढा ।
डळमळती ह्रदयावर जोबन, दोन आंबे आले पाडा ।
तेजस्वी टकटकित गुलाबी पुष्प जसे येते झाडा ।
निकोप काया कोमळ, केवळ किरळ कर्दळीचा माडा ।
लावुनिया प्रीतिच्या जरबा पुरुषा करिसी वेडा ।
तुला भेटल्याविणें जाइना येक दिवस आमचा खाडा ।
दे प्रसाद उजवा कार्यार्थी, निरउपाय अमुचा हरला ॥२॥
वदन कमळ, देह निर्मळ, नेहमीं अचळ पदर शोभे माथा ।
टपुन उभे भिरभिरा पहातों रोज तुला जातां येतां ।
जिगजिग झालें फार, तरी न लागसी त्याचे हाता ॥
तू चतुराईची हद्द, सखे तूं शहाण्याला देसी गोता ।
शिरोभाग बत्तीस गुण औधे नारीनर दृष्टी पहातां ।
पण हरलें कितिकांचें पाणी तुझ्या घरीं वहातां वहातां ।
कसें करून भोगावि, मनाचा हा विचार पुरता ठरला ॥३॥
उदंड जाहल्या, तरी वेगळ्या त्या चांगुलपणाची युक्ती ।
मिठसाखर पांढरी, परंतु अपअपल्या मोलें विकती ।
एकावर चढ एक लाख पाहिल्या, तुजवरती आमची भक्ति ।
मालावरते मोल हव्या त्या घे, मोहरा देतों नक्ती ।
प्रीतिचें साधन हेंच कीं, अडल्याला द्यावी मुक्ती ।
हेत पुरवितें एकदां एकांतीं, गांठ पडल कोण्या युक्ती ? ।
आज आज उद्यां उद्यां किती म्हणसी तूं ? दिस आयुष्याचा सरला ।
होनाजी बाळा म्हणे, तुसाठीं जिव बारा वर्षे झुरला ।