लावणी ३५ वी - वर्षांची दिपवाळी आलि ग बा...

वर्षांची दिपवाळी आलि ग बाइ आनंदाची मोठी ।
प्रियकर नाहीं घरिं, करूं सण कोणाचेसाठीं ? ।
हर्षकृत मनिं लोक अवघे जन-दुनिया सारी ।
सहकुटुंबीं अतिसुखें वर्तती अपले संसारीं ।
पुढें दिवाळी बाइ ग आला सण गजराचा भारी ।
चार दिवस आनंद घरोघर करती नरनारी ।
अशा प्रसंगामधें घरिं नाहीं माझे घरबारीं ।
मजवरिच भगवान कोपला वाटे निर्धारीं ।
किंवा साडेसाति, शनीश्वर आहे माझे पाठीं ॥१॥
दूर मोहिम पहिल्यानेंच गेले परदेशावर ते ।
मी इकडे पाखरासारखी मनिं तिळतिळ झुरते ।
न पडे क्षणभर विसर मला, घडि वर्षांची जाते ।
कोठेंच गमेना म्हणुन भमिष्टावाणीं उगिच फिरतें ।
कठिण करून मग बळेंच आपला जिव अवरून धरतें ।
जाहलि परिक्षा येथुन, माझें दैव फुटलें पुरतें ।
अपार करितां शोक, दु:खाचे येति उभड पोटीं ॥२॥
खंत सख्याची करून वाळले, रोड झाली काया ।
दिसे रोगियावाणी, आली मुखचंद्रावर छाया ।
जाहलीं बारा वर्षे प्रवासिं जाउन पतिराया ।
कसे विसरले ? माझी नाहीं त्यांना तिळभर माया ।
ऐन माझे मजेचे दिवस, तरुणपण ग जातें वाया ।
सखा भेटवा म्हणुन कुणाच्या पडुं जाउन पाया ? ।
करूं काय मी ? झाले साजणी दैवाची खोटी ॥३॥
कर्मकथनगति अशि चित्त देऊन ऐका बाई
पतिविण नांदण्यापरिस हें दु:ख दुजें नाहीं ।
सकळ पदार्थांसहित सदन अवघें भरलें पाही ।
काहीं नको ग आतां, जिव झाला त्राहि त्राहि ।
असे पतिपदीं लक्ष लावितां केवळ दीनप्राई ।
परमेश्वर पावला, घरिं (आले) प्रियकर ते समयीं ।
होनाजी बाळा म्हणे, विसर आतां मागील गोष्टी ।
सुखें सख्याशीं नित्य रमत जा, धर कवळुन पोटीं ।