कामापुरतें मशिं हासतां, बरे मतलबसाधु दिसतां ।
शरण आल्यावर मरण देउं नये, थोर म्हणुन धरली आस्था ॥धृ०॥
चला येकांतीं मजलीं, कां मर्जि कठिण जाहली जड कां ? ।
चुकलें आसन तर रुसा, नाहीं तर मग येवढी तुमची भिड कां ? ।
धर्मन्यायें चाला धड कां मजविषयीं पडली आड कां ।
लटकें असेल तर पहा पुराणें, चार वेदशास्त्रें हुडका ।
लाल रंग नवति भडका, भोगायाची नावड कां ? ।
दीन भाषणें भावार्थें भाकितां पाझर ते सुटती खडका ।
ही पूर्व दिशा प्रत्यक्ष भासते मजला तुमची आज्ञा
आपलि म्हटल्यावर जिला, तिला सांभाळणें सर्वज्ञा
प्रीत उभयतांची कशि चालवा जैशी भीमप्रतिज्ञा
घडली अवज्ञा कधिं नसतां, याच वेळेला कां रुसतां ? ।
मदन थरारि जेव्हां तेव्हां ती मरणांतिक होते अवस्था ॥१॥
लाभ भरामध्यें भर लुटला, आतां कशानें जिव विटला ? ।
मजवर तुमचा लोभ वाटतो, मुसळाला अंकुर फुटला ।
मुळापासून मेरू खटला किंवा सागरहि अटला ।
ढोंघधतोरे सारें पांडतां विषय कोणाला तरी सुटला ? ।
तुम्हांखालता उर पिटला, भोग भोगितां देह घटला ।
पूर्णाहूत प्राणाचि अजुन कां नाहीं मनचा संशय फिटला ? ।
हा महा सुखाचा मेघ वर्षतां चालुन आले द्वारां
वैश्वानर धडकावला काम, त्या दु:खाला संहार
अवघड जाग्याचें दु:ख सांगतां येइना जनवेव्हारा
तुम्ही सारासार समजतां, हें दुसर्‍याला काय पुसतां ? ।
जमाखर्च रोकडा, सोशिली म्या अजवर तुमची खस्ता ॥२॥
सुखशैजेचा खुषमक्ता, हाजिर होते मी त्या वक्ता ।
देउन हाक मला, न कळता मज कां नवतीकडे झुकतां ? ।
जाबसाल माझा उक्ता, तुम्ही तर परद्वारीं जुकतां ।
पैशा शेर सरसकट बरोबर मिठसाखर कां हो विकतां ?
घरिं पैका भरला मुक्ता, कसे कराराला चुकतां ? ।
अति शहाण्याचा बैल रिकामा, समजावा मार्ग उरकतां ।
तो कल्पवृक्ष, कल्पिलें न देतां कोठें बोभाटा न्यावा ?
त्या सिंधु जीवनीं मासोळीसारखा पाई जागा द्यावा
मग केली सदरलुट माफ, जन्मतों हवा तसा रस घ्यावा
गोड घोट प्यावा नुसतां, मला चुकावून कां बसतां ? ।
न मिळावा जो कधिं तुम्हांला तोच माल जाला सस्ता ॥३॥
दिवस चालले भरभर, आयुष्य जातें झुरझुर ।
किति करावे आर्जव तुमचे, अजुन बोलणें वर वर वर ।
पाऊस पडतो सर सर सर, भरती गंगा तर तर तर ।
नाहीं भरंवसा कांहीं घडिमधिं, पाणी उतरतें खर खर खर ।
मन वारा फिरे गर गर गर, शरीर कापतें थर थर थर ।
दु:ख मला सोसेना, आंत हें काळिज कांपें चर चर चर ।
जाला बंदखुलासा पुरज्या पूर्ण होत घामा घाई (?)
घरोघर असंख्य धुंडितां अशी योग्य नार कोठें नाहीं
येक ठाइ दोघे निजतां, आनंदाचा हमरस्ता
होनाजी बाळा म्हणे, तुझा गडे वैर्‍यावर कंबरबस्ता ॥४॥