लावणी १३० वी - दाउनीया दर धरसी पदर, कां ...

दाउनीया दर धरसी पदर, कां अधरचुंबनातें ? मजसी तुला काय नातें? ॥धृ०॥

कुलांगना मी, परवनीता आतळसी करानें । बळत्कारें बहु निकरानें । मृन्मय घटवत्‌ स्त्रीवपु हें स्पर्श विटाळानें । पुरलें तेची क्षणीं जीणें । पथींच धरिशी केवळ हा अविचार । वय सान, तुला कां कामाचा संचार ? । हें कर्म नव्हे कीं बरें. करी सुविचार । विजन नव्हे कीं पाहातें जन, कशी जाऊं सदनातें ? । केवी जनां दाऊं वदनातें ? ॥१॥

कृष्ण म्हणे तूं ‘परवनीता’ तरी ‘परपुरुषा’ पाहीं । मज तुज होत नसे कांहीं । मुळचें नातें तुझें आमुचें सर्व देती ग्वाही । अष्टदश चारी साही । पाहातें जन म्हणसी तरी तो मी । धरा आप वायु तेजो व्योमीं । हे प्रभा रवी-मंडळा किंवा सोमी । स्वयं प्रकाश चाळक मीचि स्थिरचर जनातें । मजला सर्व असे नातें ॥२॥

कामिनी म्हणे तूं गोष्टी अचाटा सांगसी मज कान्हा । तूं नंद वसुमतीचा तान्हा । सान मुलांचे संगे चोरुनि नवनीतपयपाना । गोकुळीं छंद करिसी नाना । पौगंडदशा तुझी कीं रे जलद शामा । तूं जाई, खेळ ईटुदांडू हमामा । या न करीं चेष्टा आम्हां, न येती कामा । आत्मारामें चिदगोपाळें हरिलें कुमनातें । चिन्मय दिधलें सुमनातें ॥३॥