लावणी ९९ वी - डाकुरजीने चित्ताजोगा हौसे...

डाकुरजीने चित्ताजोगा हौसेचा जोडा ।
भाग्याची मी मृत पावले, चुकल जन्म चढा ॥धृ०॥
जाण तयारींत, शान फाकडी, निशाण जरीपटका ।
नित्य नवा पोषाक भरजरी, सोनेरी पटका ।
राघुपुढें उभी बनून साळु दक्षण फटका ।
राघुपुढें उभी बनून साळु दक्षण फटका ।
शुभ नक्षत्र मुहूर्त पाहिजे सोन्याची घटका ।
बावनकशीच्या कशीं उतरली भरियली घटका ।
तुकीं उतरले किंचित थोडे, जीव थोडा थोडा ॥१॥
ऐका सख्या शिरताजा आणुन नारी कसणी कसल्या ।
काळ्या सावळ्या गोर्‍या भुरक्या कसा लाऊन कसल्या ।
नावासारखी द्यावी देणगी सोन्याच्या हसळ्या ।
हें समजुन धनी मान्य करावें, कल्पना ठसल्या ।
तुकी उतरले किंचित थोडे जीव थोडा थोडा ॥२॥
मधु मंजुळ कोयाळ टाहो फोडून बोले ।
रसवंतीचें गोड अक्ष्रर कधिं कोणीं केलें ? ।
ज्या झोकावर रावराजेन्द्र पहा कसे डोलविले ।
ठावें नाहीं तुम्हां, पाही, मी नथजडाव ल्याले ।
नाहीं तर उगाच रुसल्या फुगल्या जाणत नाहीं मुढा ॥३॥
प्रसन्न झालों, माग साजणी, पुरविली इच्छा ।
कगन देऊंअ कां देऊं साखळी ? देऊं शाल गुजरातीचा ? ।
कर जोडुनीया उभी सुंदरी, पाय इष्काचा ।
हें समजुन मान्य करावें प्रश्न सदगुरूचा ।
सगनभाऊ जेजुरीचा वागवी ब्रीद नाम तोडा ।
रामा कवीच्या गुणावरती फंदीचा जीव वेडा ॥४॥