लावणी ६४ वी - भाउबंद गणगोत आप्तहि तुंच ...

भाउबंद गणगोत आप्तहि तुंच आमची सारी ।
तुजपरते सुख अणिक दिसेना या नरसंसारीं ॥धृ०॥
तुजविषयीं अम्हि अधिर, फार दिस जिव पडला बंदी ।
येकांतांत निर्वेध सुखाची येइल कधीं संधी ? ।
निसंग रत बापुडे अम्ही तर या पडलों फदी ।
देखुन शक्ती कसे लागले दाव्यावर दंदी ? ।
सर्वत्याग पावलों विमरथ (?) (विनार्थं ?) प्रीतीच्या छंदीं ।
तुजपाशीं तिष्ठतों ईश्वरापुढें जसा नंदी ।
अनंत जन्मोजन्मीं निंजु दे येकांतीं शेजारीं ॥१॥
पाहुन अशि गुणवान सकळ संधान विरलों गे ।
उतराई व्हावया दिसेना कांहीं तुझ्या जोगें ।
तुजकरितां व्याधिस्त व्यापिलें शरिर विषयरोगें ।
आठोप्रहर येक येकांती चल निंजू दोघे ।
आणिक वनचर व्याघ्र जसा फिरे दरवेशामागें ।
नेशिल तिकडे तसे येतों, मग निष्ठुरता कां गे ? ।
कृतनिश्चयता ठेव आपला देव साहाकारी ॥२॥
इक्षुदंड चरकांत तसा देह तुझे कारणीं लावूं ।
वाइट कीं चांगले, अतां हें नको सखे पाहूं ।
वागविलेस आजवर जसा तळहाताचा बाऊ ।
तें आठवावें, काय प्राण हा मेला तुज दाऊं ? ।
विषय कांच लागला जसा तो चंद्राला राहू ।
तसे गरिब जाहलों जिवलगे, दूर नको जाऊं ।
शरण अलों, दे दान, जसा पांगुळ हाक मारी ॥३॥
मनची हौस कधीं पुरल ? बुडालों या प्रीतीपाईं ।
ओहोळी काहोळी रडे जशी का चोराची आई ।
उगेच बसतां स्वस्थ, अम्हांला घरिं करमत नाहीं ।
ह्रदयांतर्गत सखे होतसे काळिज दो ठाईं ।
अंतरता मायबाप जैसी मुल पाजी दाई ।
त्यापरि माया करी, यावरी मग नको कांहीं ।
विषयप्रसादें एक बोलतों या गोष्टी च्यारी ।
होनाजी बाळा म्हणे, चालूं दे प्रीत परभारी ॥४॥