लावणी ३७ वी - हे सुवर्णचंपके सखे, तुजला...

हे सुवर्णचंपके सखे, तुजला घडिघडि पाहतों ।
केव्हा भेटशील म्हणुन वाट तुझी धरून उभे राहतों ॥धृ०॥
स्त्रीनायकपद योग्य शोभसी तूं सुंदर सगुणा ।
पूर्णचंद्र मुखिं ढाळ जसा बंदर सुरती दाणा ।
अवयव शुद्ध शरिरलक्षणें सामुद्रिक जाणा ।
सकल नारिमधें श्रेष्ठ तुझा दिसतो साधा बाणा ।
स्वतां कुशल, अंगिंच्या जाणसी सर्व खुणाखाणा ।
हात लाविल एक तुला, कोणता पुरुष असा शहाणा ? ।
मनोदयापासून लक्ष तुजवर पुष्पें वाहतों ॥१॥
उंचनिंच नेमस्त लहान बांधा, दंडिं वाकी ।
चिर आवरुन मेदिनी चालतां हळु पाउल टाकी ।
क्षणाक्षणा कुचकमळें हातानें पदराआड जाकी ।
वेळोवेळीं वेगळ्या तुझ्या शृंघाराच्या नोकी ।
शुद्ध विषय अम्ही लंपट झालों तुजवरते शोखी ।
मनोहरणी वल्लभे अशीच्या पाईं द्यावी डोकी ।
काय बिसाद, जिवाचीं संकटें मरणाचीं साहतों ! ॥२॥
अशि सुंदर निर्माण कोणत्या देवानें केली ? ।
स्वरुप दिसे सकुमार, ओठ जणुं पवळ्याची वेली ।
बसणें, हंसणें, बोलणें, चालणें मजालसीखालीं ।
भर नौती डळमळित, सदा जणुं मदनानें नाहाली ।
अतिनाजुक लावण्य, प्रथम तारुण्याची कळी ।
वाट चुकुन स्वर्गाची थेट रंभा भूतळिं आली ।
देह वाहतों आपला, तुला प्राणापेक्षां चाहतों ॥३॥
तुझें आमचें मन जडो, न पडो अंतर कोणे काळीं ।
दर्शनसुख वर्षते जशी पर्जन्याची पाहाळी ।
सर्वामुखिं चांगली दृष्टिनें जननेत्रीं न्याहाळी ।
तुजविरहित बायका जशा गारा रानोमाळीं ।
ब्रह्मदेवें तप केलें निराकृति जन्माचे वेळीं ।
या परिची निर्मिली सगुण गुणमुद्रा वेल्हाळी ।
होनाजी बाळा म्हणे, मागशील तेंच आणुन देतों ।
खुषमर्जी अंतरीं, तुझ्या घरिं नित येतों जातों ॥४॥