दिला दिला जिव दिला तुम्हांला, नका मला विसरूं ।
कठिण कदर ही नदर, पदर किती एकंदर पसरूं ? ॥धृ.॥
धरा उराशीं जरा सुंदरा, कर्दळीच्या कोंबा ।
चक विषय जाचला, मला तुम्ही बेलाशक झोंबा ।
नव्या नव्या वैभवा वाढवा अंतरींच्या लोभा ।
गुणप्रविण हिण अहिण (?) तुम्हांविण काय माझी शोभा ? ।
अधिक अधिक अति अधिक सुगंधिक जणुं चंदनगाभा ।
गबर जबर दिसे अमर उमर भरनवतीच्या खांबा ।
कां धरितां दूर मुखासी ?
निष्ठुर वृत्ति मजवरसी
निजते अंगासरशीं
हें विषयदु:ख मी श्रमलें या संसारी-साहतां ।
दुष्काळ भेटीचा कुढें बाहेर परभारी-राहतां ? ।
आनंदभरित रूप तुमचें लोचनद्वारीं-पाहतां ।
स्वत: लागता पता (?) उभयतां मग मागें न सरूं ॥१॥
सुगर आगर गुणनागर सख्या तूं सुखसागर बरवा ।
आंसंनीं, शयनीं, भोजनीं, जनीं, मनीं आस माझी पुरवा ।
दिशिंनिशिं कशी दुरशी, अशी काय अन्याई ठरवा ।
उदित विदित भरबिदित सदोदित नित मागें फिरवा ।
असे नसे, कसें बरें दिसे ? तुप साखरेला जिरवा ।
हसुन, बसुन, घ्या कसुन, रुसुन, मग मजपासुन दुर व्हा ।
दिस बहाराचे जाती
रसरस करिते छाती
तळतळ तळते रातीं
लागलें ध्यान, अवधान सुचेना कांहीं-त्रासले ।
हें कायापुर चैतन्य शरीर तव पाईं-घासले ।
सापडलें अयाचित रत्न हातीं लवलाही-असलें ।
ठसले, वसले, गवसले, विमानीं बसले, कशि घसरूं ? ॥२॥
फण फण फण फण फणी मदनविंचू मारी फणका ।
सण सण सण सण सणाट निघती विषयाच्या शिणका ।
टण टण टण टणा लागला सर्वांगीं ठणका ।
दण दण दण दण दणाणी जीव करितो दणका ।
खण खण खण खणीत देतसा जरबेचा खणका ।
घण घण घण घणोर लक्ष्मी, मग घ्यावें ऋण कां ? ।
मद्‌ह्रदयांतरिं साक्षा
कर धरिला ज्यापेक्षा
शिकले तुमची शिक्षा
कल्याणसमुद्रा ! शुरसत्वामध्यें आगळा-भासशी ।
सर्वत्र प्रकाशित चंद्र उगवला सगळा-दिसशी ।
भोगुन भोग अली त्या कर्मा वेगळा-दिसशी ।
हशी खुशी पशी (?) मजविशी हा मायापूर नका विसरूं ॥३॥
हालखि तलखि इतकी, मस्तकीं कामानळ चढला ।
न ढळे न वळे, ना कळे, आळेंबळें मदकुंजर अडला ।
घरिंदारिं, कांतारीं पक्ष धरितां दुसरीकडला ।
अंगरंग नि:संग संग मज तुमचा आवडला ।
रहा, च्याहा, सुख साहा, पहा हा स्नेहसंग्रह घडला ।
निजा, पुजा, मज भजा, माला ताजा पदरीं पडला ।
आटआटवुन खिर अळली
एक वर्ष मनें मिळलीं
संकटवेळा टळली
भावार्थप्रवाहीं ही मुक्ती झाली मजला-दर्शनें
नाही केली अवज्ञा, देहे काष्ठापरि झिजला-घर्षणें ।
होनाजी बाळा म्हणे, प्राण तुझ्या गडे रिझला-भाषणें ।
जिणें उणें साधणें बोधणें येक्या पणें आचरूं ।
वारंवार विचारसार हा स्वजनामधें विचरूं ॥४॥