लावणी ९७ वी - माशुक उभी रंगमहालीं, कधीं...

माशुक उभी रंगमहालीं, कधीं उतरेल खालीं ? ।
कवळी कळी डाळिंबाची टवटवीत लाली ॥धृ०॥
गोरा रंग तुझा पाहुनिया आम्ही आलों धाऊनिया ।
चौगर्दा लाल पसरले मधिं बोले मुनया (?) ।
मी इष्कबाज रोखुन वाटा पाहावयास मुखवटा ।
कैका ये प्राणअवस्था, किती द्वार धरूनिया ।
पावेल इष्कपेचाचा मार पेच त्याचा ।
तसा डोल तुझ्या शरीराचा नाजुक बनुनिया ।
उजव्या गालावर तीळसा चमकतो ग नीळसा ।
दोन्ही नैन विखारी कहरी रोखित निघाली ॥१॥
रत्नखचित कंकण करिंचे, खोदिव जडिताचे ।
उंच बर्‍हाणपुरचा शालु बुटवेल तर्‍हेचे ।
वाणी उदमी राजीन्द्राचे, देहभान तयाचें ।
त्या प्राणवल्लभेसाठीं उभे हाटून केव्हांचे ।
गेले होष उडून कितीकांचे, बोलेनात वाचे ।
लोथीवर लोथी दुरुस्ता घेरले केव्हांचे ।
सरदार चार ते गुंगले, घोडयावर गुंगले ।
जिकडे नेत्राचा गरका, तिकडेच धुम केली ॥२॥
केली गरदी रविवारांत, आली बुधवारांत ।
गहातांच विचारीं पडले, खोचले मनांत ।
दुलदुला शिपाई सैन्यांत, गेला भिडुन रणांत ।
तशी चपला चमकुन माणिक चौकांत ।
उज्जनीचे मुशाफर तेथें उभे भर रस्त्यांत ।
एकावर एक रिचवले अशी पाहात मूर्त ।
धीर धरून सावरूं उठले, माघारीं उलटले ।
नार जखमी करून आम्हांला कुणीकडे गेली ? ॥३॥
जा जेजुरीचे बनसी छबदार लिभासी ।
रथांतुन मुशाफर बुंदखडा गेली घेउन घरासी ।
श्रृंगारून मंदिर खासी सुंदर विश्वासी ।
सुस्वभाव दावुन आपुला भोगिले तयासी ।
नवें कवन आणुन रसासी, जडणी बुंद खासी ।
दयापूर्ण नाथ प्रसन्न बाळा राघुसी ।
गुणी सगनभाऊचे चुटके पाहा, अचुक फटके ।
गातात रसिक रसेले गर्द सभा झाली ॥४॥