१२३
जालेनि पाईकें गोसाविपण जिंके ।
परि स्वामिया सेवक साचा होय ॥
एकएकेविणें स्वामीसेवकपण ।
मिरविती हे खुण स्वामी जाणे ॥१॥
पाईक काय स्वामी स्वामिया काय पाईक ।
असतां एके एक दोन्ही नव्हती ॥२॥
स्वामीचें काज पाईकपणें वोज ।
करितां होय चोज पैं गा ॥
बापरखुमादेविवरा विठ्ठलासि वोळगतां ।
पाईका स्वामी असतां निवृत्ति ऐसा ॥३॥
१२४
एकुचि एकला जाला पैं दुसरा ।
एकीमेकी सुंदरा खेळविती ॥१॥
माझिये कडिये कान्हा तुझिये कडिये कान्हा ।
देवकी यशोदा विस्मो करिती मना ॥२॥
बापरखुमादेविवरु आवडे मना ।
जगत्रजिवनु कान्हा बाईयांनो ॥३॥
१२५
पाईका मोल नाहीं देसील तें काई ।
पाईक न मागे कांही भोग्य जात ॥१॥
देसील तें काई न देसील तें काई ।
पाईक न मागें कांहीं तुजवांचोनी ॥२॥
बापरखुमादेविवर विठ्ठलाच्या पायीं ।
पाईका मोल नाहीं तैसें जालें ॥३॥
१२६
आणिक पाईक मोलाचे तुझे ।
तैसें नव्हे माझें पाईकपण ॥१॥
न मगे वही मोल जीवन भातें ।
तें द्यावें मातें पाईकपण ॥२॥
बापरखुमादेविवरा गोसांविया ।
पाईकपणें मीयां जोडलेती ॥३॥
१२७
देह दंडुनि पाईक अनुसरसा जीवें ।
तव स्वामियाचें गूज हातासि आलें ॥१॥
पाईकपण गेलें स्वामि होऊनि ठेले ।
परि नाहीं विसरलें स्वामियातें ॥२॥
पाईकपणें ऐसा आठवुचि नांहीं ।
स्वामीवांचुनि कांही जाणेचिना ॥३॥
बापरखुमादेविवरु विठोजी उदारु ।
पाईक वो साचारु स्वामी केला ॥४॥
१२८
जागतां नीज आलें असें हातां ।
मग पाईक म्हणवितां लाज वाटे ॥
नव्हे कोणाजोगा नाईकें हाणितलें ।
उणेपणें आलें पाईकपणा ॥१॥
पाईक शुध्दमति स्वामिया विवेकी ।
वेंव्हारु लोकिकीं चाळीतु असे ॥२॥
निदसुरा होता तो जागसुदा जाला ।
स्वामिये आणिला आपणापाशीं ॥३॥
पाईकपणें गेलें सन्निधान जालें ।
स्वामी एका बोलें निवांत ठेला ॥४॥
मागावें तितुकें खुंटलें ।
तेथ न मगतां आपणांते जाणीतलें ।
बापरखुमादेविवरा विठ्ठला प्रसादें ॥
पाईक परि अभेदें उरला असें ॥५॥