३७०
विदेह आत्मलिंगा गुरुकृपेचा तुषारु ।
पूर्णे पूर्ण भरिला घटु हळुहळु बिंदु उदारु ।
वरुषला लिंगावरि तेणें तुष्टला श्रीगुरु ।
प्रसन्न निवृत्तिराजा ज्ञान देउनि उदारु ॥१॥
यालागिं ज्ञानदेवो नाम गुरुकृपेनें पावलों ।
असतां इये देहीं संसारा हारपलों ।
ज्ञानविज्ञान कळो आलें अद्वैतरुप बुझालों ।
विठ्ठल नाम माझे वाचे तेणें वागपुष्प पावलों ॥२॥
नित्य गळति नामें जालीं गेला प्रपंच अनिवार ।
उपरती देहीं जाली निमाली वासना संसार ।
तपन जालें ब्रह्ममूर्ति दिननिशीं साचार ।
आठवितां मागिल भावो अवघा पारुषला उदारु ॥३॥
विज्ञानेंसि ज्ञान गेलें एकरुप परिचार ।
ज्योतिमाजि कळिका गेली एकदीप जाला आकार ।
वृत्ति ते निवृत्ति जाली माया मारुनि केलें घर ।
निवृत्ति गुरु माझा घट स्थापिला त्या समोर ॥४॥
ज्ञानदेवें घटमठ निरोपिली हरिभक्ति ।
उडाली पक्षपाती इंद्रिया तेथें नाहीं गती ।
विराले अभिमान ममता जाली समाप्ती ।
खुंटलिया उर्मी दाहि स्त्रपन जालें लिंगाप्रती ॥५॥
३७१
आदि आत्मा जोतिलिंगा लांबियेला घटु ।
स्थाविरिले मायावस्त्र ।
लिंगावरी प्रविष्ट ॥
तपन नाम ध्वनी ।
इंद्रिया केलें सपाटु ॥१॥
हळुहळु गळती गळे ।
गळों लागली सकळें ॥
उच्चारितां कृष्णनाम ।
भेणें पळिजे कळिकाळें ॥
त्रिगुण सुटल्या गांठी घटु विराला सघन ।
पंचतत्त्वें एके ठाई आत्मा नांदे परिपूर्ण ॥
जिवशिव हारपले एक दिसे चैतन्य ।
आत्माराम विदेहिया ॥
श्रीगुरुनें सांगीतली खुण ॥२॥
नरदेह अवचितें । जो साधकु होय नारायण ।
परमानंदें गळति गळे ।
पांचहि तत्त्वें हरपोन ॥३॥
निवृत्ति सखा माझा दीनदयाळ श्रीगुरु ।
आळंकापुरीं स्थापियेलें ॥
दिधला विठ्ठल उच्चारु ।
समाधि जीवन माझें वरी अजानवृक्षतरु ॥
जोंवरी चंद्रसूर्य तोंवरी कीर्तिघट स्थिरु ॥४॥
गाति वाति साधु मुनी छंद घट मठीं चित्त ।
विरेल देह बुध्दि ज्ञानदाता देईल उचित ॥
विज्ञानेंसी गोष्टी सांगे ऐसें पद पावत ।
बापरखुमादेविवरीं लांबविला घटु ज्ञानदेव सांगत ॥५॥